Οταν το 1963 αποφασίστηκε να γίνει το εργοστάσιο ήρθαν εδώ [σ.σ.: στην παραλία του Διστόμου της Βοιωτίας] οι μοντέρ της Pechiney (Πεσινέ), αυτοί που είχαν την τεχνογνωσία. Αυτοί ήταν 3.000 άνθρωποι και άλλοι 5.000 εργάτες . Το χωριό είχε μόλις 300 κατοίκους. Ούτε πού να τους βάλουν να κατουρήσουν δεν είχαν. Άρχισαν λοιπόν φτιάχνουν σπίτια για να τους στεγάσουν [σ.σ.: έτσι αναπτύχθηκε ο οικισμός Άσπρα Σπίτια].
Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν μόνο το φαγητό ή το σπίτι· κρασί άφθονο έπιναν αλλά δεν έβρισκαν γυναίκες. Γιατί έτσι και κοίταγες μια γυναίκα ντόπια έπεφτε μαχαίρι. Ζήτησαν λοιπόν από την Πεσινέ να μη δουλεύουν τα Σαββατοκύριακα. Και να τους πηγαίνει στην Αθήνα γι’ αυτό τον λόγο, για να βρίσκουν γυναίκες.
Η εταιρεία αρνήθηκε γιατί ήθελε να ολοκληρωθεί γρήγορα το εργοστάσιο, προκειμένου να βγάλει κέρδη καθώς είχε επενδύσει $100 εκατ. Το ελληνικό δημόσιο βέβαια είχε βάλει από την πλευρά του $120 εκατ. για να γίνει το Φράγμα των Κρεμαστών ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει το εργοστάσιο.
Αφού λοιπόν οι εργαζόμενοι άρχισαν να κοιτάνε ο ένας τον άλλον περίεργα και πήγαιναν τοίχο τοίχο, έκαναν απεργία. Ήρθε εδώ στρατός και ένας πρέσβης της Γαλλίας που του έλεγαν οι αξιωματικοί της χωροφυλακής ότι οι απεργοί τραγουδάνε κομμουνιστικά τραγούδια. «Όχι» έλεγε αυτός, «δεν είναι κομμουνιστικά, είναι τραγούδια του εργάτη». «Κομμουνιστικά δηλαδή» του απαντούσαν. Και έτσι δόθηκε η εντολή «βαράτε τους».