Γεννήθηκα στην παλιά Αθήνα. Στα ρετιρέ της Πατησίων που βλέπουμε μέχρι σήμερα σε παλιές ελληνικές ταινίες. Είμαι γόνος μιας μεγαλοαστικής οικογένειας.
Από τις αρχές της εφηβείας μου ήμουν ένας πολύ ελεύθερος άνθρωπος. Ήθελα να ξεφύγω από τη συντηρητική ελληνική κοινωνία. Έζησα πολυτάραχη ζωή, τα καλύτερα και τα χειρότερα. Ταξίδια, καταχρήσεις… Όλα εκτός ορίων. Μέχρι τα 20 μου είχα δει όλη την Ευρώπη δύο φορές. Έζησα τέσσερις μήνες στον Καναδά στα 17 και είχα φτάσει μέχρι το Μαρόκο.
Στα 27 ήρθε η απεξάρτηση και η ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία στο 18 ΑΝΩ. Σημείο σταθμός. Συνέχισα τις δουλειές νύχτα (καφέ – κλαμπ) μέχρι τα 36 μου, γιατί μόνο αυτό ήξερα να κάνω. Η οικογενειακή οικονομική αυτοκρατορία είχε γκρεμιστεί μέχρι να απεξαρτηθώ στα 27 μου.
Κάπου εκεί ένιωσα ότι έχω κλείσει σε πολλά ως άνθρωπος. Κυρίως σε σχέση με την Ελλάδα. Τα καλά της χρόνια είχα πατήσει κάθε γωνιά της, τη μέρα και τη νύχτα. Ήθελα άλλωστε να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό. Είχα και όνειρο να μείνω μια μέρα στα εξωτικά και έτσι προέκυψε το Μπαλί. Εύκολη απόφαση τότε, γιατί η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν είχαν να μου δώσουν κάτι άλλο.
Ήρθα στο Μπαλί και άρχισα μια εντελώς νέα ζωή. Μέσα σε 20 χρόνια έμαθα να κάνω εμπόριο, έπιπλα, ρούχα, μεσιτικά, τουριστικά, εστίαση. Μέχρι να χτίζω βίλες, κατασκευές. Πριν έρθω στο Μπαλί ήξερα μόνο πώς να στήνω μαγαζιά και να διοργανώνω πάρτι.
Όταν ήρθα στο Μπαλί και στην Ασία ήταν ακόμη η παλιά Ασία. Φτώχεια καταραμένη και όλα πάμφθηνα. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει τα πάντα.
Σήμερα δύο δισεκατομμύρια Ασιάτες έχουν περάσει στη μεσαία τάξη και διαθέτουν περισσότερα λεφτά από τον μέσο Δυτικό. Υπάρχει ακόμη ένα 50% φτωχό, αλλά με μαθηματική ακρίβεια, καθώς η ανάπτυξη τρέχει με 6-7%, τα επόμενα 20 χρόνια όλη η Ασία θα ανήκει στη μεσαία και τη μεγαλοαστική τάξη.
