Το 1995 είμαι φοιτητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ηράκλειο. Έχοντας έντονη πολιτική φοιτητική δράση, υπήρξα για χρόνια μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής Κρήτης.
Ως εκπρόσωπος των φοιτητών, υπήρξα μέλος του διοικητικού οργάνου του τμήματος της Ιατρικής. Αλλά και αναπληρωματικό μέλος της συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κρήτης. Εκείνη την εποχή για να πάρουμε το πτυχίο της Ιατρικής στη Κρήτη έπρεπε να περνούσαμε 24 μαθήματα επιλογής, εκτός των υποχρεωτικών μαθημάτων.
Η πολιτική μου δράση, το πάθος μου για την κοινωνική προσφορά, αλλά και η αγάπη μου για την Ψυχιατρική, την έρευνα δηλαδή της ανθρώπινης σκέψης, με οδήγησε στην επιλογή του μαθήματος του καθηγητή της Ψυχιατρικής Νίκου Παρίτση. Με περιεχόμενο τη Συστημική Θεωρία και την Κυβερνητική. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με αυτό το ρεύμα σκέψης, τη συστημική.
Ο Νίκος Παρίτσης, με σπουδές στις ΗΠΑ, έφερνε μια νέα γνώση στην Ελλάδα. Πλέον η πλειονότητα των ψυχολόγων κάνουν συστημική θεραπεία. Τότε όμως ήταν ακόμη η αρχή.
Με εντυπωσίασε εξ αρχής η αναφορά του καθηγητή στη μεγάλη επιστημονική προσπάθεια που κάνει η Συστημική Θεωρία για τη γλωσσική ενοποίηση όλων των επιστημών. Μου φάνηκε καταπληκτικό το γεγονός ότι ένας γιατρός έχει τη δυνατότητα να μιλήσει σε έναν οικονομολόγο, κοινωνιολόγο ή και μηχανικό με κοινή ορολογία. Να περιγράφεται ένα ψυχιατρικό ή ένα κοινωνιολογικό θέμα και χάρη στην κοινή γλώσσα και εννοιολογία αυτό να γίνεται κατανοητό από έναν φοιτητή του πολυτεχνείου ή από έναν χημικό.
