Skip to content
Home » Χριστούγεννα χωρίς φωτογραφίες, likes και tags

Χριστούγεννα χωρίς φωτογραφίες, likes και tags

    Χριστούγεννα χωρίς φωτογραφίες, likes και tags

    Published
    «Η Παρθένος και το βρέφος»: Χριστουγεννιάτικη κάρτα σχεδιασμένη από τον Νταλί το 1959 για λογαριασμό της εταιρείας Hallmark

    Χριστούγεννα χωρίς φωτογραφίες, likes και tags

    Published
    «Η Παρθένος και το βρέφος»: Χριστουγεννιάτικη κάρτα σχεδιασμένη από τον Νταλί το 1959 για λογαριασμό της εταιρείας Hallmark
    Η συγγραφέας Έλενα Χουσνή θυμάται για λογαριασμό του Short Stories τα παιδικά της Χριστούγεννα πλημμυρισμένα από γλυκές μυρωδιές και μαμαδίστικο νοιάξιμο

    Θυμάμαι. Θυμάμαι τα Χριστούγεννα των παιδικών  μου χρόνων. Μια αίσθηση προσμονής και εκπλήρωσης. Δυο λέξεις αρκούν για τα Χριστούγεννα του τότε. Χωρίς λεπτομέρειες, χωρίς την ανάμνηση συγκεκριμένων γεγονότων, χωρίς καν τη θύμηση δώρων κάτω από το δέντρο.

    Δεν θυμάμαι αν παίρναμε δώρα την Πρωτοχρονιά και τι είδους δώρα ήταν αυτά. Όμως το ξημέρωμα της νέας μέρας, της νέας χρονιάς ήταν πάντα γεμάτο χαρά. Τι είδους Χριστούγεννα, τι είδους Πρωτοχρονιές ήταν αυτά; Και γιατί η αναπόληση έχει τόσο αφόρητη γλύκα; Ίσως η σκόνη του χρόνου να τα υπερφωτίζει. Ίσως η ανάγκη να ωραιοποιήσω ό,τι πέρασε, ό,τι μου άφησε, ό,τι θα ήθελα να αναπολώ ως αντίστιξη στις γιορτές που πια ΔΕΝ περιμένω. Σε αυτό το πισωγύρισμα δεν έχω αναφορές πέραν τούτης της αίσθησης.

    Ανακάλυψα μόλις πρόσφατα ότι δεν έχω καμιά φωτογραφία από Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων. Ούτε στολισμένο δέντρο –που είχαμε– ούτε γλυκά – παρότι έχω τη μυρωδιά από τον μπακλαβά, τα ανώμαλα σοκολατάκια και τα πεντανόστιμα τρουφάκια της μαμάς. Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, τσουρέκια –ναι, και τα Χριστούγεννα– όλα ήταν εκεί.

    Η μαμά έτοιμη να μας χαρίσει χαρά, νοιάξιμο, να κάνει τις γιορτές μας μαγικές. Μα ούτε  μια φωτογραφία. Και τώρα πώς να αναμετρηθώ με τις αναμνήσεις μου χωρίς αποδεικτικά στοιχεία;

    Τρομακτική η συνειδητοποίηση πως υπήρξε μια εποχή που τα γεγονότα ήταν αυθύπαρκτα, βιωμένα. Δεν χρειάζονταν εικονολατρικά πειστήρια για να υπάρξουν. Γεγονότα που έγιναν κομμάτι και αιτία αυτού που είμαστε σήμερα. Χωρίς να κάνουμε tag, χωρίς δημοσιεύσεις απόλυτης ευτυχίας, χωρίς  υπενθύμιση αναμνήσεων της ψηφιακής εκδοχής μας.

    Δεν θυμάμαι αν παίρναμε δώρα την Πρωτοχρονιά και τι είδους δώρα ήταν αυτά. Όμως το ξημέρωμα της νέας μέρας, της νέας χρονιάς ήταν πάντα γεμάτο χαρά

    Χωρίς φωτογραφίες η μνήμη αναπλάθει, μεροληπτικά μεν αλλά ανέπαφη από τη δημόσια οχλοβοή των likes. Νιώθω την ανάγκη να σηκώσω τον αντίχειρά μου όχι ως κατάφαση και αποδοχή σε μια ανάρτηση κάποιου ίσως σχεδόν αγνώστου, αλλά στον παιδικό εαυτό μου που αγαπούσε τα ανεικονικά Χριστούγεννα.

    Αποφασίζω αυτήν τη χρονιά να μην αναρτήσω στολισμένο δέντρο. Ούτε φωτογραφίες από τον εξιδανικευμένο γιορτινό εαυτό μου ούτε από τις προσδοκίες υπό μορφή λίστας για τη νέα χρόνιά. Έχω πια πειστεί ότι η ανεικονική εκδοχή των Χριστουγέννων μυρίζει καλύτερα.

    Picture of Έλενα Χουσνή
    Η Έλενα Χουσνή είναι συγγραφέας

    MORE STORIES

    Efterpi Marki_mia anaskafi tou 1972 στο Βαρδάρι
    Short

    Χριστούγεννα του 1972 σε μια ανασκαφή στο Βαρδάρι

    Η Ευτέρπη Μαρκή αναπολεί στο Short Stories τα Χριστούγεννα του 1972, όταν ως νέα αρχαιολόγος γνώρισε το Βαρδάρι και τους ανθρώπους του, με αφορμή μια σωστική ανασκαφή στα δυτικά τείχη της Θεσσαλονίκης