Πολύ πριν το θέμα του γάμου ομόφυλων ζευγαριών σηκώσει τόση σκόνη με αφορμή την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου, μια συνεργάτιδά μου, η ηθοποιός Αλεξία Μπεζίκη, θέλησε να μιλήσει μέσα από μια ιστορία για τις ανάγκες και τα συναισθήματα που προκύπτουν από την ερωτική προσέγγιση δυο γυναικών.
Μου εμπιστεύτηκε αυτή την ιστορία και αμέσως της πρότεινα να την κάνουμε σενάριο. Και να που το σενάριο αυτό έγινε τελικά ταινία. Μια ταινία που θα ήθελε να δώσει φωνή και ορατότητα σε όσες ένα βαθιά υποκριτικό σύστημα τους την αρνιέται.
Αφέθηκα να ακολουθήσω τα μονοπάτια στα οποία με οδήγησε η Αλεξία. Από τη μεριά μου προσπάθησα να τη μυήσω σε μια θεματική και μια περίοδο που ερευνούσα τότε. Την άνθιση των κινημάτων αναγνώρισης των ατομικών δικαιωμάτων και κάθε μορφή ερωτικής έκφρασης την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Στη μεσοπολεμική Γερμανία.
Εκείνη την εποχή που μια ομάδα ζωγράφων στη Δρέσδη έβαλε τα θεμέλια του εξπρεσιονισμού. Απαλλαγμένοι από ταμπού και προκαταλήψεις, αγωνίστηκαν μέσα από την τέχνη τους για την ελευθερία της έκφρασης στην τέχνη και τη ζωή.
Και όλα ήρθαν και κούμπωσαν αρμονικά. Γιατί και σήμερα τα κοινωνικά προβλήματα στη βάση τους δεν διαφέρουν πολύ από την περίοδο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και τότε τα μεσαία και χαμηλά στρώματα φτωχοποιούνταν. Και τότε τα ακροδεξιά στοιχεία προσπαθούσαν να καταλάβουν την εξουσία. Υπήρχε και τότε έντονη δυσανεξία στη διαφορετικότητα.
Στις μέρες μας, τα φαντάσματα ακραίων συντηρητικών αντιλήψεων σχετικά με την αυτοδιάθεση του σώματος και τη σεξουαλική έκφραση αναβιώνουν ανησυχητικά. Επανέρχονται έτσι στην επικαιρότητα και τα αιτήματα των εξπρεσιονιστών της Δρέσδης.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η ταινία Dolls of Dresden, στην οποία επιλέξαμε να μιλήσουμε με χαμηλούς τόνους και να απευθυνθούμε όχι μόνο στον queer κόσμο. Η ταινία απευθύνεται σε όλους. Σε κάθε καλοπροαίρετο θεατή που τον ενδιαφέρει η προβληματική μας.