Εγώ και η παρα-μορφωμένη εικόνα μου

Κι έτσι, όπως κάθε άνθρωπος που σέβεται τη δημόσια εικόνα του, έκλεισα ραντεβού σε ινστιτούτο αισθητικής.
Όχι στον Πειραιά – μη διαρρεύσει το μυστικό. Στην Αθήνα. Σε γνωστό όνομα.

Μου πρότειναν πακέτο:
Διόρθωση βλεφαρόπτωσης δεξιά.
Ενέσεις συμμετρίας αριστερά.
Γέμισμα χειλιών.
Τύχη αγαθή, το αυτί τη γλύτωσε

1.000 ευρώ. Πλήρωσα χωρίς κουβέντα. Επένδυση στην αξιοπρέπεια. Σιώπησα. Δεν είπα τίποτε.

Και φυσικά η φωτογραφία μου συνέχισε να φιγουράρει παντού: τοπικός Τύπος, Facebook και άνετα μπορούσε να πείσει ότι ο Βόλντεμορτ είχε ξεφύγει από τον Χάρι Πότερ και κυκλοφορούσε στις παρουσιάσεις βιβλίων του Πειραιά.

Στην επόμενη εκδήλωση του ίδιου διοργανωτή που πήγα κάθισα πιο πίσω. Μέχρι που ο διοργανωτής  με πλησίασε ευγενικά:

«Μα πώς καθόσασταν έτσι την άλλη φορά; Κοιμόσασταν; Ή μήπως κοιτούσατε το κινητό σας; Χαλάσατε τη φωτογραφία».

Δεν κοιμόμουν. Δεν έπαιζα με το κινητό. Πώς να το αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας; Η αυτοπεποίθηση του διοργανωτή και ο στόμφος της εξουσίας ήταν ακλόνητα και τα δύο.

Γύρισα σπίτι. Άνοιξα πάλι τη φωτογραφία. Ζουμ. Scroll. Αποφάσισα να ανοίξω την καρδιά μου στην κόρη μου – ειδική στα ψηφιακά. Κοίταξε τη φωτογραφία. Ξέσπασε στα γέλια.

– «Τι γελάς; Αυτό είναι το πρόσωπό μου! Με προσβάλλεις!».
Κι εκείνη μου λέει το ανείπωτο:
– «Μα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ… είναι πανοραμική! Εκεί που ενώνεται η φωτογραφία, έπεσε πάνω σου η ένωση. Δεν φταις εσύ. Φταίει η τεχνολογία!».

Και τότε ξύπνησα προς τη σωστή πλευρά της ιστορίας: μα πώς το έκανα εγώ αυτό στον εαυτό μου; Γιατί πίστεψα ότι η φωτογραφία απεικόνιζε την πραγματικότητα; Γιατί δεν ζήτησα να κατέβει η φωτογραφία; Γιατί επέτρεψα το bullying του διοργανωτή; Γιατί πλήρωσα χίλια ευρώ χωρίς να αμφισβητήσω την τεχνολογία;

Σκέφτομαι καμιά φορά ότι ίσως ο Νάρκισσος να μην πέθανε από έρωτα για την εικόνα του, αλλά από τρόμο. Όχι για το κάλλος – αλλά για το τι βλέπει ο άλλος.

Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν βλέπει εμάς. Βλέπει την προβολή μας. Και αυτή η προβολή δεν μας ανήκει – της ανήκουμε. Μας κρίνει, μας πουλάει, μας «ανεβάζει» χωρίς συναίνεση και μας καλεί να επανορθώσουμε. Ο Φουκό  έλεγε για τις φυλακές ότι «δεν χρειάζεται να σε φυλακίσουν, αρκεί να σε κοιτάζουν».

Η παραμορφωτική γωνία της κάμερας, η ασυμμετρία, η χαλαρή σωματική στάση – όλα μεταφράζονται σε απόκλιση από το επιθυμητό. Και η απόκλιση τιμωρείται. Το πρόσωπο είναι η τελευταία μας δημόσια ιδιοκτησία.

Αλλά εγώ ξέρω πια πως το πρόσωπό μου μπορεί να γίνει εχθρός μου, αν πέσει κάτω από λάθος φως, σε λάθος γωνία ή σε λάθος χέρια.