Skip to content
Home » Είδα το σπίτι μας να βυθίζεται στον σεισμό του Πύργου το 1993

Είδα το σπίτι μας να βυθίζεται στον σεισμό του Πύργου το 1993

    Είδα το σπίτι μας να βυθίζεται στον σεισμό του Πύργου το 1993

    Published

    Είδα το σπίτι μας να βυθίζεται στον σεισμό του Πύργου το 1993

    Published
    Η Έστα Παπαγεωργίου μεταφέρει στο Short Stories τη φρικτή εμπειρία που βίωσε στη διάρκεια του καταστροφικού σεισμού στον Πύργο της Ηλείας στις 26 Μαρτίου 1993, όταν μπροστά στα μάτια της το πατρικό της σπίτι βυθίστηκε

    Το ημερολόγιο μετρούσε την επόμενη μέρα αλλά ακόμη διασκεδάζαμε τις γιορτές των φίλων μας, μέρα του Ευαγγελισμού. Επιστρέφοντας από το Κατάκολο, βλέπαμε εκστασιασμένοι ένα φεγγάρι κυκλωμένο με άσπρο στεφάνι και είπαμε «ένα ποτό ακόμη» στο αγαπημένο μας μπαράκι. Τίποτε δεν προμηνούσε τον σεισμό που ερχόταν.

    Γύριζα σπίτι. Ένα αστικό διώροφο του 1880. Στο ισόγειο το οικογενειακό βενζινάδικο και πίσω –στην παλιά αποθήκη– το ανακατασκευασμένο στούντιο όπου έμενα. Στον πρώτο όροφο κατοικούσαν η μαμά μου και ο αδελφός μου. Στην αυλή ο κήπος με τις μπουκαμβίλιες, τις τριανταφυλλιές, τα οπωροφόρα δέντρα. Αλλά και με τις γάτες και τον Ρόκυ, το λυκοσκυλάκι μας. Ο Ρόκυ αλυχτούσε, ενώ ο Ψίνος –ο αλητάκος κουφός άσπρος γατούλης μου που ένιωθε μόνο τους παλμούς από τις χορδές της κιθάρας  μου– περίμενε στην πόρτα να μπει μέσα.

    Σηκώθηκα το πρωί, πήγα στο αρχιτεκτονικό γραφείο που δούλευα τότε και γύρισα για το μεσημεριανό διάλειμμα. Ενώ έπλενα τα χέρια μου στο μπάνιο, ένιωσα τον πρώτο μεγάλο σεισμό. Η πόρτα δεν άνοιγε. Σοβάδες έπεφταν στο κεφάλι μου και βίωνα τον τρόμο. Όταν σταμάτησε, βγήκα από το μπάνιο, άνοιξα την ενδιάμεση πόρτα και αλαφιασμένη πήγα στη μαμά μου, στο βενζινάδικο.

    Τότε τηλεφώνησε ο αδελφός μου από το μαγαζί του. Μου είπε να ανέβω πάνω να ελέγξω ως μηχανικός. Ήταν η προτελευταία φορά που ανέβηκα. Μπήκα από την πόρτα της κουζίνας – προσθήκη γύρω στο 1930. Οι τσατουμάδες είχαν πάρει κλίση όπως και τα κασώματα στις πόρτες. Η εξωτερική πετρόχτιστη τοιχοποιία δεν είχε πληγεί αφού το κτίριο είχε θωρακιστεί με περιμετρικό σενάζ μετά τους σεισμούς του 1965. Μωρό ανέβαινα, μπουσουλώντας, τη μαρμάρινη σκάλα για να δω τους μαστόρους – μάλλον γι’ αυτό έγινα μηχανικός.

    Ώσπου ήρθε η δεύτερη δόνηση. Με τη μαμά μου τρέξαμε έξω από το βενζινάδικο, στο πλάτωμα της μάντρας του σιδηροδρομικού σταθμού. Άναψα ένα Καμελάκι και ξαφνικά όλα έγιναν ασπρόμαυρα.

    Σε λίγο ήρθε η τρίτη και ισχυρότερη δόνηση. Η μαμά μου «χαμήλωσε» στην αγκαλιά μου μέχρις που είδαμε το κτίριο στην Πατρών 59 να βυθίζεται στη γη

    Σε λίγο ήρθε η τρίτη και ισχυρότερη δόνηση. Τζάμια έσπαγαν από παντού. Η δυναμική μαμά μου «χαμήλωσε» στην αγκαλιά μου μέχρις που είδαμε το κτίριο στην Πατρών 59 να βυθίζεται στη γη. Η μαμά μου ουρλιάζει: «Έστα μου, το σπίτι μας». Και ξαφνικά σηκώθηκε ξανά, χωρίς σοβάδες. Η ελαστικότητα της αμμόπετρας.

    Τότε άλλαξαν όλα. Οι άνθρωποι, οι σχέσεις, η πόλη…

    Έφυγα… δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Πήρα το μηχανάκι μέχρι την πλατεία.

    Τα νέα είχαν διαδοθεί. Ήρθαν δημοσιογράφοι, αρχικά από Πάτρα. Ο Γιάννης, φίλος από τα φοιτητικά χρόνια, προσφέρθηκε να με φυγαδεύσει. Περάσαμε από το βενζινάδικο. Το ήξερε επειδή είχε φιλοξενηθεί κάποτε. Η μάνα μου είχε ανακτήσει δυνάμεις και άνοιξε το μαγαζί. Ο κόσμος είχε ανάγκη από βενζίνη για να φύγει. Την παρακάλεσα να μπει πέντε λεπτά μέσα να μου φέρει δυο αλλαξιές ρούχα. Φοβόμουν.

    Και «λιποτάκτησα». Επί μια βδομάδα κυκλοφορούσα με τους σοβάδες στα μαλλιά. Έκτοτε δεν κλείνω πόρτες στα δωμάτια.

    26.03.1993 έγινε ο μεγάλος σεισμός στον Πύργο Ηλείας.
    Θυμάμαι 31 χρόνια μετά…

    •••

    Το κείμενο της Έστας Παπαγεωργίου δημοσιεύεται επίσης στο σάιτ της καθημερινής εφημερίδας Πρωινή της Ηλείας.

    banner_300_250
    Picture of Έστα Παπαγεωργίου
    Η Έστα Παπαγεωργίου είναι πολιτικός μηχανικός ΤΕ και συγγραφέας του βιβλίου «Μικροϊστορίες... της στιγμής» (εκδόσεις Χάρτινοι Ήρωες)

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES