Το 2015 είχα ταξιδέψει on purpose στην Αιθιοπία. Η γη του καφέ με καλούσε και δεν μπορούσα να αρνηθώ αυτή την πρόσκληση. Από την Αντίς Αμπέμπα, την πρωτεύουσα, ταξιδέψαμε περίπου 16 ώρες για να φτάσουμε στην περιοχή Γκότζι. Εκεί υπάρχει η φάρμα Gesha Village με την πολύ γνωστή και από τις πιο ακριβές ποικιλία καφέ, την γκέσα ή γκέισα.
Ένας φίλος, ο Άνταμ, εντόπισε την περιοχή, ένα παρθένο δάσος, απ’ όπου προήλθε η συγκεκριμένη ποικιλία. Νοίκιασε τη γη για τα επόμενα 50 χρόνια και άρχισε την καλλιέργεια προσπαθώντας να συντονίσει τις φυλές που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή προκειμένου τα μέλη τους να εργαστούν και να αποκτήσουν τα πλεονεκτήματα που τους παρέχονταν από την εργασία τους.
Η φάρμα βρίσκεται 16 ώρες και 500 χλμ. μακριά από την Αντίς Αμπέμπα. Ύστερα από οκτώ εννιά ώρες ταξιδιού αφήσαμε την άσφαλτο και μπήκαμε σε χωματόδρομο. Σιγά σιγά αραίωναν οι σκηνές και τα χαμόσπιτα και βλέπαμε mak houses, σπίτια φτιαγμένα από λάσπη. Όσο πιο βαθιά μπαίναμε στην Αιθιοπία, πλησιάζοντας τα σύνορα με τη Σομαλία, αποχαιρετούσαμε τον ηλεκτρισμό και το σήμα του κινητού.
Η πιο δυνατή ανάμνηση ήταν το παζάρι που οργάνωναν οι φυλές της περιοχής. Αντάλλασσαν διάφορα είδη ζώων, μπαχαρικά κ.λπ. Όταν φτάσαμε εκεί οι ντόπιοι σοκαρίστηκαν καθώς μάλλον δεν είχαν ξαναδεί Καυκάσιους. Όταν προσπάθησα να φωτογραφίσω κάποια παιδιά, αυτά τρόμαξαν αφού νόμισαν ότι η κάμερα ήταν όπλο.
Είναι δύσκολο ο μέσος Ευρωπαίος να φανταστεί ότι υπάρχουν άνθρωποι αποκομμένοι από αυτό που θεωρεί πολιτισμό. Θυμάμαι ότι το πρώτο διάστημα παρατηρώντας τα πρόσωπά τους μου φαίνονταν κουρασμένοι, εξαντλημένοι. Ο τρόπος ζωής τους είναι σκληρός, η καταπόνησή τους μεγάλη, η διατροφή τους διαφορετική από τη δική μας και η περίθαλψη στοιχειώδης.