Μάιος στο δεύτερο πια δεκαήμερο. Τα χιόνια έχουν πέσει από τις στέγες και από τα δέντρα. Γύρω από τα δέντρα φαίνονται περιοχές ελεύθερες από χιόνι, που μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα. Οι πάγοι και τα χιόνια έχουν φύγει και από τους δρόμους. Ξαναθυμόμαστε ότι οι δρόμοι είναι καλυμμένοι με σκούρα άσφαλτο και όχι πάγο.
Περπατάμε λίγο πιο ελεύθερα. Χωρίς να φοβόμαστε ότι κάθε δεύτερο βήμα κινδυνεύουμε να φάμε τη γλίστρα της ζωής μας. Κι εδώ στο Kemijärvi της Φινλανδίας, λίγο βορειότερα από τον αρκτικό κύκλο, πάνω από τη γέφυρα του ποταμού Kemijoki, μια σημαδούρα είναι χωμένη στον πάγο. Όλοι περιμένουν τη στιγμή που τα νερά θα αρχίσουν ξανά να κυλούν και η σημαδούρα θα περάσει κάτω από τη γέφυρα.
Από τον Νοέμβριο μέχρι τον Μάιο είναι οι έξι μήνες που είναι σχεδόν απίθανο, έως και αδύνατο, να δεις κάπου έξω νερό να κυλάει. Ο Kemijoki, ο μεγαλύτερος ποταμός της Φινλανδίας, είναι και αυτός παγωμένος από άκρη σε άκρη.
Στο χωριό Räisälä το ποταμόπλοιο βγαίνει εκτός υπηρεσίας και όλοι περνάνε το ποτάμι οδηγώντας πάνω στον πάγο. Πάγος τόσο παχύς που αντέχει και φορτηγό. Τον Μάιο οι θερμοκρασίες είναι συνήθως πάνω από το μηδέν. Οι πάγοι αρχίζουν να λιώνουν. Ο πάγος σπάει σε μικρότερα κομμάτια και ξεκινάει να κυλάει προς τα νότια, στις εκβολές του ποταμού στον Βοθνικό κόλπο, στο βορειότερο άκρο της Βαλτικής.
Οι κύκνοι και άλλα πουλιά έχουν επιστρέψει. Το ήσυχο τοπίο του παγωμένου ποταμού έχει μεταμορφωθεί εντελώς. Τα χελιδόνια; Όχι ακόμη. Θυμάμαι ότι στην Ελλάδα ήταν το σημάδι της άνοιξης. Στη Λαπωνία λένε ότι το χελιδόνι φέρνει το καλοκαίρι.
Οι μέρες έχουν μεγαλώσει για τα καλά. Εδώ, βορειότερα από τον αρκτικό κύκλο, για σχεδόν τέσσερις μήνες δεν πρόκειται να δούμε κανονική νύχτα. Έξω έχει τόσο φως που μπορείς να διαβάζεις χωρίς να ανάψεις το φως όλο το εικοσιτετράωρο.