Δεν θα έγραφα ποτέ το Φλάι αν δεν είχε συμβεί κάτι που με μετατόπισε. Ίσως αυτό το κάτι να με έκανε να παίξω τα ρέστα μου με τη ζαριά που είχα.
Αυτό συνέβη λίγα χρόνια πριν δοκιμάσω να πω πράγματα μέσα από τη θεατρική γραφή. Άλλαξα δέρμα, ξανασυστήθηκα πρώτα σ’ εμένα και στη συνέχεια στους άλλους. Συνειδητοποίησα πως η ζωή μας είναι παράσταση και όχι πρόβες. Και ξεκίνησα να δημιουργώ στιγμές τις οποίες αναπολώντας τις θα έλεγα πως έζησα ωραία.
Αν και αυτός ο μονόλογος είναι ιλαροτραγικός, η περίοδος γραφής του ήταν μια ευτυχισμένη περίοδος για μένα. Η δε περίοδος που παραστάθηκε για πρώτη φορά αποδείχτηκε από τις πλέον ευτυχέστερες. Τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στη σκηνή, κρατώντας στο ένα χέρι το κείμενο και στο άλλο το μπαστούνι μου, κατάλαβα πως μπήκα εκεί που ανήκω.
Σε αυτή την πρώτη φορά βέβαια είχα την τύχη να συναντήσω δύο γυναίκες: την Πέπη Μοσχοβάκου και τη Λίλη Τσεσματζόγλου. Είναι αυτές που έδωσαν την ευκαιρία σε μια περίεργη που δεν είχε ξαναγράψει ολοκληρωμένο θεατρικό. Και δεν είχε καμία σχέση, μέχρι εκείνη τη στιγμή, με τον χώρο του θεάτρου, πέρα από το να βλέπει παραστάσεις από τα 16 της.
«Η ισχύς εν τη ενώσει» λένε και το πρώτο μου αυτό θεατρικό γαντζώθηκε στο ξύλινο δάπεδο του παλκοσένικου και πείστηκε να το αφήσει (προσωρινά όπως αποδείχτηκε) ύστερα από μια ολόκληρη σεζόν. Εκείνη την πρώτη φορά παίξαμε την παράσταση από τον Οκτώβρη του 2015 μέχρι την Κυριακή των Βαΐων του 2016.
