Το μεγάλο όνειρο των Εμιρατινών τα τελευταία σαράντα και πλέον χρόνια, μετά τα διαμάντια και το πετρέλαιο, υπήρξε η ανάγκη τους να βρεθούν –για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία τους– αντιμέτωποι με κάτι που θα μπορούσε να τους προκαλέσει δέος. Έτσι κι έγινε. Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η ανοικοδόμηση και κατασκευή σύγχρονων αστικών κέντρων με θεόρατα επιβλητικά κτίρια, ουρανοξύστες και πελώριους δρόμους, μεγάλους τεχνητούς θαλάσσιους κόλπους, γέφυρες και υπεργέφυρες δημιούργησαν αυτούς τους «τεχνητούς παραδείσους». Ώστε ο επισκέπτης να αντικρίσει κατά την άφιξή του εκεί την προσομοίωση ενός «Μανχάταν της Ανατολής».
Η έρημος στρώθηκε, μπαζώθηκε και τσιμενταρίστηκε. Πεντάστερα, εξάστερα, επτάστερα ξενοδοχεία ανυψώθηκαν γύρω από κόλπους και παραλίες. Σιγά σιγά η έρημος οπισθοχώρησε, συρρικνώθηκε, έμεινε στα μετόπισθεν αντιμετωπίζοντας με τρόμο, ίσως, αυτήν τη νέα αισθητική παράσταση, τη θέα ενός Νέου Κόσμου.
Ζητάμε από το ξενοδοχείο στην παραλία της Σάρτζα, όπου διαμένουμε, ένα τρόπο να επισκεφτούμε την έρημο. Ο υπεύθυνος του γραφείου «τουριστικών εξορμήσεων» μας αναφέρει ότι ένα μικρό λεωφορείο θα βρίσκεται το πρωί στην είσοδο του ξενοδοχείου για να μεταφέρει τους επισκέπτες στην έρημο.
«Sahara desert», αυτό θα γράφει έξω από το λεωφορείο, μας ενημερώνει ο Άραβας στη ρεσεψιόν.
Αντιλαμβάνομαι ότι οι Άραβες έχουν μία διαφορετική σχέση με τον χρόνο. Το λεωφορείο καταφθάνει με δύο ώρες καθυστέρηση και ξεκινάμε.
Ο φιλικός Ινδός οδηγός φορτώνει μερικούς Ρώσους τουρίστες, οικογένειες με παιδιά από τα γύρω ξενοδοχεία. Κερνάει σε όλους καραμέλες και γλυκά και οδηγεί προς την έξοδο της πόλης.
Σε περίπου είκοσι λεπτά σταματάει. «Τέλος διαδρομής. Εδώ κατεβαίνετε. Θα επιστρέψω σε δύο ώρες να σας πάρω». Κατεβαίνουμε, όμως έρημος πουθενά! Κοιτάμε τριγύρω, μάλλον ένα προάστιο, εντελώς αστικό το τοπίο, ζέστη, υγρασία πολλή, μα ούτε κόκκος άμμου.