Η ιδέα γεννήθηκε το 2011. Εκείνη τη χρονιά διοργανώσαμε αναγνώσεις συγγραφέων της Θεσσαλονίκης στους αυλόγυρους των εκκλησιών, στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου, της οποίας ήμουν σύμβουλος. Σκέφτηκα τότε πόσο θα ταίριαζε να ακουστεί ο Παπαδιαμάντης στις εκκλησιές της Πόλης. Η Πόλη είχε αρχίσει να γίνεται σημαντικό κομμάτι της ζωής μου από το 2009.
Μοιράστηκα αμέσως τη σκέψη μου με τον σύζυγό μου Γιάννη Δεμιρτζόγλου. Δάσκαλοι και οι δυο, δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε τα παιδιά κοινωνούς αυτού του ονείρου. Πήραμε και την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη και ξεκινήσαμε. Απευθυνθήκαμε σε σχολεία και συναδέρφους που γνωρίζαμε. Σε πανεπιστημιακούς δασκάλους, σε συγγραφείς και καλλιτέχνες. Και η αρχή έγινε.
Τον Μάρτιο του 2012 ο λόγος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη γέμισε τις εκκλησιές και τα σχολειά της Πόλης. Γέμισε και τις καρδιές μας με προσδοκίες.
Θυμάμαι ακόμη πώς περνούσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες το κατώφλι του Ζωγραφείου. Πώς ανέβαιναν τα σκαλιά εκείνα που αμέτρητοι απόφοιτοι στο διάβα του χρόνου άφησαν το ίχνος τους. Όταν ξεναγούσα την επιστημονική επιτροπή στις αίθουσες του Ζωγραφείου, θυμάμαι τον ηθοποιό Άγγελο Αντωνόπουλο να δακρύζει από συγκίνηση. Θυμήθηκε πως όταν ήταν μαθητής, σε πέτρινα χρόνια, μπήκαν στην αίθουσα και πήραν τον δάσκαλό του επειδή δίδασκε τον Όμηρο στη δημοτική.
Εκείνο όμως που δεν θα ξεχάσω ήταν η χαρά στα μάτια των «λίγων και αμέτρητων» μαθητών του Ζωγραφείου. Το σχολειό τους γέμισε παιδιά από όλη την Ελλάδα… γέλια και φωνές. Ανυπομονούσαν να τους γνωρίσουν. Να μοιραστούν μαζί τους στιγμές μοναδικές, φιλίες και όνειρα. Ζωντάνευσαν ξεχασμένες εικόνες από εποχές που όλα στην Πόλη ήταν διαφορετικά.