Κλειστό λόγω θανάτου». Έμαθα για τον θάνατο του κ. Αντώνη από το τηλεφώνημα ενός φίλου. Πήρα αμέσως τον δρόμο για τη Μασσαλίας. Όχι μηχανή, εδώ απαιτούνται πόδια. Να δένει ο μυς με τον πόνο όσο προχωράς στην Πατησίων.
Βαδίζω γρήγορα, τα τοπόσημα γνωστά. Au Revoir, ΑΣΟΕΕ, Πεδίον Άρεως, Πολυτεχνείο. Κρύο ελαφρύ, ελαφριά ζακέτα. Στρίβεις Στουρνάρη από Εξάρχεια. Λαμαρίνα και μπάτσοι. Πανσιόν με ψαγμένα ονόματα, gastro-bar και νεο-καφενεία. Όλα στην υπηρεσία σας/τους. Θεματικό πάρκο Αθήνα. Ανθίζουν οι εντερπρενέρς και η νέα αντιπαροχή συλλαβίζεται με τρία γράμματα. Σομελιέ Κόκα Κόλας προτείνουν το κατάλληλο σεβίτσε για καπνισμένο ουίσκι μετά το brunch. Στην πόλη αυτή μόνο τα αδέσποτα σκυλιά είναι ακόμη καθαρά στις προθέσεις.
Πιάνω Μασσαλίας κι επιταχύνω. Έξω από την πόρτα του Café Rue De Marseille λουλούδι και σημείωμα: «Κλειστό λόγω θανάτου». Το μυαλό πηδάει μες στο υπόγειο. Φτιάχνω εικόνα και μοιράζω: φοιτητές, αγόρια και κορίτσια, βαμμένα νύχια, ο ήχος από Dire Straits ή Χειμερινούς Κολυμβητές.
Ο Τσε Γκεβάρα μας επιτηρεί όσο κοιτάμε προς τα δεξιά του μπαρ τη μικρή βιβλιοθήκη. Πίσω από το ξύλο της μπάρας του Rue De Marseille πάντοτε η κ. Λίτσα (έχεις δει άνθρωπο από ζάχαρη; Ε να τος). Πληθυντικός απαράβατος και η πίτσα στα παρελκόμενα.
Επαναφορά στα πρωτογενή της θλίψης. Γωνία. Κύριος Αντώνης στην άκρη του μπαρ. Κοστούμι, γραβάτα, χαμόγελο. Τα χέρια πέρα δώθε, κυρίως οριζόντια. Κάθετα μόνο για να φέρει το τσιγάρο στο στόμα. Η αλογοουρά να κυματίζει ελαφρά, σε κάθε κίνηση του κεφαλιού. Μαγιακόφσκι εντός κι εκτός του. Οι θρύλοι έτσι λένε. Δεν το έζησα, κάτι μου λείπει.
