Ηταν η στιγμή που λέμε. Το κείμενο του Ζουζέπ Μαρία Μιρό μεταφράστηκε από τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ, ήρθε στα χέρια της Ζωής και μπήκε στο σώμα του Αργύρη. Όλη αυτή η διαδρομή αβίαστα.
Εντυπωσιάζεται κανείς από ένα κείμενο, βλέπει τις δυνατότητές του επί σκηνής, αλλά πώς τελικά παίρνει σάρκα και οστά; Πώς θα επικοινωνήσει με τον κόσμο; Πώς θα ανασύρει το βίωμα του κάθε θεατή, αλλά παράλληλα θα δημιουργήσει μια συλλογική εμπειρία;
Οι πρόβες συχνά ήταν αποκαλυπτικές. Έρευνα για τον κάθε ήρωα, τα δίκια του, το σώμα, οι ρωγμές. Γνωστές αναζητήσεις της δουλειάς μας που οδηγούν όμως πάντα σε άγνωστα μονοπάτια και ανοίγουν νέους δρόμους.
Συχνά οι συνειδητοποιήσεις ήταν σκληρές. Η αγριότητα των καταστάσεων, η απελπισία και η καταπίεση των ηρώων. Και ύστερα μια γλύκα, μια ευαίσθητη στιγμή τους, μια λέξη ανείπωτη.
Ο κόσμος είναι άγριος και τρυφερός μαζί.
Με το που ξεκίνησαν οι παραστάσεις το κοινό γέμισε την αίθουσα, αγκάλιασε τα τραύματα των ηρώων – και τα δικά του πιθανότατα. Τα λόγια, η συγκίνηση, τα ένθερμα σχόλια. Όλα πολύ. Το θέατρο είναι όλα πολύ. Ακόμη και το πιο «μικρό» φωτίζεται ολόκληρο.
Λόγια δεν υπάρχουν να περιγράψουν τα συναισθήματα και την εμπειρία μας. Είμαστε ακόμη στη διαδρομή. Και όλο μεγαλώνει και ενδυναμώνεται ο κόσμος του Σώματος.