Ηταν 6 Φεβρουαρίου του 2015 όταν ξύπνησα με ακόμη έναν χρόνο στην πλάτη μου. Μόλις είχα γίνει 32 χρόνων. Εκείνη την περίοδο είχαμε κάνει την πρώτη παράσταση θεάτρου-ντοκουμέντου με τη φίλη και συνεργάτιδα Κορίνα Βασιλειάδου. Το θέμα μας τότε ήταν η εξόρυξη χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική [Ορυχείο Ίψεν: Ένας εχθρός του λαού συναντάει τον λαό, συμπαραγωγή του ΚΘΒΕ]. Ανάμεσα στις γενέθλιες ευχές και τις πρόβες πέρασε μια είδηση από μπροστά μου. Ένας νεαρός φοιτητής, με καταγωγή από την Κρήτη, αγνοούνταν στα Ιωάννινα, στην πόλη όπου φοιτούσε στη Γαλακτοκομική Σχολή.
Περνούσαν οι μέρες και συνεχίζαμε τις πρόβες μας με εντατικό ρυθμό. Το πρόσωπο που πλέον έπαιζε συχνά στην τηλεόραση, το πρόσωπο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, άρχισε να εντυπώνεται στο συλλογικό φαντασιακό. Μια μέρα ενημερώνομαι από τις ειδήσεις πως ο νεαρός φοιτητής υπήρξε θύμα bullying. Για μένα έως τότε άγνωστη η λέξη αυτή. Έπειτα από λίγες μέρες λύθηκε το μυστήριο. Η λύση βρισκόταν 800 μέτρα μακριά από τη Γαλακτομική Σχολή.
Ποιος ήταν ο Βαγγέλης; Γιατί δεν μίλησε ποτέ; Ποια ήταν η ομάδα των Κρητικών; Πώς έκανε ό,τι έκανε με τόση ευκολία στον Βαγγέλη Γιακουμάκη;
Έπρεπε να περάσουν οκτώ χρόνια και να βρεθώ στο 2023 για να αρχίσουν οι ερωτήσεις και οι ενδεχόμενες απαντήσεις να πολλαπλασιάζονται. Στο θέατρο κάνουμε υποθέσεις και με αυτές πορευόμαστε. Η δική μας υπόθεση εργασίας τοποθετείται στο τελευταίο ενάμιση μέτρο που περπάτησε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης.
Αυτό το ενάμιση μέτρο είναι μια εμφανής παραφωνία στον καθαρό και ακέραιο αριθμό των 800 μέτρων. Η απόσταση ανάμεσα στη Γαλακτομική Σχολή και στο σημείο στο οποίο βρέθηκε η σορός του. Μια εμφανής παραφωνία όμως και ο Βαγγέλης για την κοινωνία αυτή που φαίνεται να μην αντέχει την καθαρότητα και να αποστρέφεται την απλότητα. Πάλι υποθέσεις κάνουμε. Αλλά αν θέλουμε να μετατοπιστούμε έστω και λίγο, μάλλον χρειάζεται αυτή η υπόθεση όσο αυθαίρετη και αν είναι.