Skip to content
Home » Για τους γονείς μου Γιάννη Γαΐτη και Γαβριέλλα Σίμωσι

Για τους γονείς μου Γιάννη Γαΐτη και Γαβριέλλα Σίμωσι

    Για τους γονείς μου Γιάννη Γαΐτη και Γαβριέλλα Σίμωσι

    Published
    Η Λορέττα Γαΐτη σε παιδική ηλικία με τους γονείς της Γιάννη Γαΐτη και Γαβριέλλα Σίμωσι

    Για τους γονείς μου Γιάννη Γαΐτη και Γαβριέλλα Σίμωσι

    Published
    Η Λορέττα Γαΐτη σε παιδική ηλικία με τους γονείς της Γιάννη Γαΐτη και Γαβριέλλα Σίμωσι
    Η Λορέττα Γαΐτη μοιράζεται με το Short Stories στιγμές με τους γονείς της Γιάννη Γαΐτη και Γαβριέλλα Σίμωσι με αφορμή τα εγκαίνια του μουσείου στην Ίο που θα στεγάσει έργα και των δύο καλλιτεχνών

    Ο πατέρας μου ήταν ο ήλιος. Φωτεινός, τρυφερός, δοτικός. Είχε μια καλοσύνη. Ήταν ο ήλιος που προσφέρει. Χωρίς ωστόσο να μιλάει πολύ. Η μάνα μου, η Γαβριέλλα Σίμωσι, ήταν η σελήνη. Ποιητική, εσωτερική, πνευματική και με χιούμορ. Και οι δυο τους άστρα, αλλά με εντελώς διαφορετικό φως. Διάβαζε πολύ ποίηση και φιλοσοφία. Έγραφε. Ό,τι έλεγε είχε κάτι ποιητικό.

    Ο Γιάννης ήταν έξω, με τους ανθρώπους. Εξάλλου το έργο τους το αποδεικνύει αυτό. Ο Γιάννης εξέφραζε την κοινωνία, τον σημερινό άνθρωπο. Μας δίνει μια εικόνα του εαυτού μας. Η μάνα από την άλλη εκφράζει τα συναισθήματα. Ακουμπούσε πιο πολύ τα αισθήματα των ανθρώπων.

    Ο Γιάννης αναφερόταν πιο πολύ στη σχέση μας με την κοινωνία, τη φύση, την πολιτική. Είχαν διαφορετικές οπτικές. Αλλά αυτά δεν είναι τα δυο δικά μας κομμάτια ως άνθρωποι; Δεν έχουμε μόνο αισθήματα αλλά είμαστε και πολιτικά ζώα μες στην κοινωνία.

    Δύο συμβάντα θυμάμαι με τους γονείς μου που είναι αντιπροσωπευτικά της προσωπικότητάς τους. Ήμασταν με τον πατέρα μου στην παραλία στη Νιο. Εγώ πολύ μικρή. Είχαν έρθει κάποιοι φίλοι. Όταν βγήκαμε από τη θάλασσα, η μητέρα της φίλης μου της έδωσε πετσέτα να σκουπιστεί. Ζήτησα κι εγώ από τον πατέρα μου και μου είπε: «Μα εσύ, κόρη μου, δεν έχεις ανάγκη από πετσέτα. Έχεις όλη την παραλία να απλωθείς, να τυλιχτείς». Και άρχισα να κυλιέμαι στην άμμο. Μου έμαθε την ελευθερία με αυτό τον τρόπο· δεν είναι ελευθερία αυτό; Αυτό ήταν ο Γαΐτης. Αισθησιακός, ελεύθερος, ερωτικός.

    Και κάτι άλλο σημαντικό μου έμαθε. Παρέμενε ο ίδιος άνθρωπος όταν μιλούσε με ανθρώπους διαφορετικών κοινωνικών τάξεων. Με την ίδια ευγένεια και σεβασμό. Αυτό ακολουθώ κι εγώ. Μια απλότητα στις σχέσεις.

    Ο πατέρας μου ήταν ο ήλιος. Φωτεινός, τρυφερός, δοτικός. Η μάνα μου ήταν η σελήνη. Ποιητική, εσωτερική, πνευματική

    Η μάνα μου από την άλλη ζούσε στο λευκό. Όπως ήταν και ο γύψος που χρησιμοποιούσε για τα γλυπτά της. Όταν μας έφερναν λουλούδια στο σπίτι, κρατούσε τα λευκά και τα υπόλοιπα τα έδινε σ’ εμένα.

    Μια μέρα ήρθαν κάποιες Αθηναίες στο ατελιέ της μητέρας μου, στο σπίτι μας που ήθελαν προφανώς να αγοράσουν έργα της. Ήταν πολύ θορυβώδεις. Φώναζαν, άγγιζαν τα έργα, γέλαγαν δυνατά. Εμείς στο σπίτι ζούσαμε σε σχετική σιωπή. Κυρίως ακουγόταν κλασική μουσική, ήμασταν λιγομίλητες. Οι κυρίες ήρθαν σαν τυφώνας σε έναν χώρο που ήταν σαν ναός. Η μητέρα μου σιωπηλά άνοιξε την πόρτα και τους είπε με ευγένεια «περάστε» και αναγκάστηκαν να φύγουν. Τη ρώτησα «και τώρα τι θα φάμε;». «Δεν πειράζει. Πατάτες»… κάτι τέτοιο μου απάντησε.

    Ο πατέρας μου στάθηκε υπέροχος γιατί τη στήριξε οικονομικά παρά τον χωρισμό τους το 1974, όταν εκείνος γύρισε στην Ελλάδα μετά τη δικτατορία. Ήταν άρχοντας με τον τρόπο του. Και οι δύο είχαν μια βαθιά ηθική.

    Το 1974 ο πατέρας μου έχτισε το σπίτι του στην Ίο και το ζούσαμε μαζί τα καλοκαίρια μέχρι το ’84 που πέθανε. Το αντιμετώπισε πιο πολύ σαν γλυπτό παρά σαν αρχιτεκτονικό έργο.

    Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 25 χρόνων. Μου έπεσε βαρύ τότε, ως μοναχοπαίδι  που ήμουν, να πρέπει να διαχειριστώ μια τέτοια κληρονομιά, τα έργα του –και στη συνέχεια της μητέρας μου. Πάντα ήθελα να κάνω ένα μουσείο για τους γονείς μου. Η Ίος ένιωθα ότι ήταν η πιο σωστή επιλογή. Το 1997 έκανα τα πρώτα σκίτσα με τον συνεργάτη μου Jacques Charrat για τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό του μουσείου και το 2009 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του.

    Το προσπαθούσα εδώ και 27 χρόνια. Μπορείτε να φανταστείτε τον αγώνα. Αλλά υπήρχαν και άνθρωποι που βοήθησαν πραγματικά. Όπως ο τότε υπουργός Ευάγγελος Βενιζέλος και ο τότε δήμαρχος Ίου Γιώργος Πουσαίος. Με τη μεγάλη υποστήριξη του νυν δημάρχου Γκίκα Γκίκα και με τη βοήθεια της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη καταφέραμε να ολοκληρώσουμε το έργο. Επίσης ο Μιχάλης Γαβρίλος, συνεργάτης του πατέρα μου και σαν αδελφός για μένα. Όλα αυτά τα χρόνια που ζούσα στη Γαλλία εκείνος είχε τη φροντίδα και την προστασία των έργων των γονιών μου. Και σήμερα είμαστε μαζί για την ολοκλήρωση του μουσείου.

    Αντί να δώσω τα έργα στα τρία παιδιά μου, τα αφήνω στο μουσείο γιατί πιστεύω ότι ανήκουν στην πνευματική κληρονομιά της Ελλάδας.

    •••

    Το Μουσείο Γιάννη Γαΐτη – Γαβριέλλας Σίμωσι στην Ίο εγκαινιάζεται στις 14 Σεπτεμβρίου 2024.

    banner_300_250
    Picture of Λορέττα Γαίτη
    Η Λορέττα Γαΐτη είναι αρχιτεκτόνισσα με ειδίκευση στα μουσεία και στο στήσιμο εκθέσεων

    Αφήγηση στην
    Αφροδίτη Ερμίδη

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Δημήτρης Ανδρεάδης ΖΩΓΡΑΦΟΣ SHORT STORIES GR
    Short

    Ο ζωγράφος Δημήτρης Ανδρεάδης και τα έργα που πονάνε αλλά λάμπουν

    Λίγο πριν από τα εγκαίνια της έκθεσής του ο Δημήτρης Ανδρεάδης κάνει στο Short Stories μια προσωπική κατάθεση για τον καλλιτέχνη που αν και ζει μέσα σε συνθήκες οικονομικής αγριότητας, καταφέρνει να βγει στο φως