Το ντοκιμαντέρ μου ΕΜΠΡΟΣ: Ένα ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο διερευνά μια αυτοοργανωμένη καλλιτεχνική κοινότητα στο κέντρο της Αθήνας. Από τις ελάχιστες που υπάρχουν και λειτουργούν με ανοιχτή συνέλευση, η οποία έχει αφήσει σημαντικό κοινωνικό και πολιτιστικό αποτύπωμα.
Μιλώντας με τους ανθρώπους που αποτέλεσαν ενεργό κομμάτι του εγχειρήματος και μελετώντας την ιστορία του χώρου δεν γίνεται να μην αναφερθώ στα αντιφασιστικά φεστιβάλ παραστατικών τεχνών. Όπως και στη μεγάλη απήχηση που είχαν στον κόσμο. Σε κάποια μάλιστα εμφανίστηκαν καλλιτέχνες όπως ο Ψαραντώνης και η Τάνια Τσανακλίδου.
Η ιστορία του χώρου είναι συναρπαστική. Δεκαετίες πριν μεταμορφωθεί σε θέατρο το 1989, το κτίριο λειτουργούσε ως τυπογραφείο για την εφημερίδα Εμπρός. Σήμερα τελεί υπό κατάληψη και λειτουργεί ως ελεύθερο αυτοοργανωμένο θέατρο. Παρέχει χώρο για ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση και ανοιχτές συνελεύσεις.
Η κατάληψη στο ΕΜΠΡΟΣ ξεκίνησε το 2011. Πρόκυψε ως αποτέλεσμα της κίνησης Μαβίλη που λειτούργησε για ένα άλλο μοντέλο διαχείρισης του πολιτιστικού χώρου.
Αυτό όμως που με παρακίνησε να ταξιδέψω από το Βερολίνο στην Αθήνα και να αρχίσω να καταγράφω την ιστορία του ΕΜΠΡΟΣ ήταν η στιγμή που επιχειρήθηκε η εκκένωση και το μπάζωμα του χώρου το 2021 από δυνάμεις της αστυνομίας.
Αλλά και το δυναμικό κίνημα που αναπτύχθηκε για να ανακαταληφθεί και να παραμείνει ενεργός ο χώρος. Αυτό το περιστατικό με συγκίνησε τρομερά και παρόλο που το βίωσα εξ αποστάσεως με έκανε να πάρω την απόφαση για τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ.
Δεν μου είναι εύκολο να ξεχωρίσω τις στιγμές που με συγκίνησαν. Μια από αυτές ήταν όταν είχε επισκεφτεί τον χώρο η καλλιτεχνική κολεκτίβα Al Límite Collective από τη Νέα Υόρκη, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Παραστατικών Τεχνών, παρουσιάζοντας μια διαδραστική θεατρική παράσταση.
Στο τέλος έθεσε στο κοινό μια απλή ερώτηση. Τι είναι αυτό που αγαπάτε και θέλετε να παλέψετε γι’ αυτό; Ο κόσμος έδωσε τις δικές του απαντήσεις. Ζήτησε ισότητα, δικαιοσύνη, φεμινισμό.
