Skip to content
Home » Γιατί τα κορίτσια στο φάσμα του αυτισμού περνάνε στα «αζήτητα»

Γιατί τα κορίτσια στο φάσμα του αυτισμού περνάνε στα «αζήτητα»

    Γιατί τα κορίτσια στο φάσμα του αυτισμού περνάνε στα «αζήτητα»

    Published
    Μια ζωγραφιά της Χ. το 2020, όταν έδωσε εξετάσεις για το καλλιτεχνικό γυμνάσιο

    Γιατί τα κορίτσια στο φάσμα του αυτισμού περνάνε στα «αζήτητα»

    Published
    Μια ζωγραφιά της Χ. το 2020, όταν έδωσε εξετάσεις για το καλλιτεχνικό γυμνάσιο
    Η Τίνα Σάρρα γράφει στο Short Stories για την περίπτωση της κόρης της και για τις ψευδαισθήσεις που προκαλεί στους γονείς με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού ο όρος «υψηλής λειτουργικότητας» που συχνά συνοδεύει τη διάγνωση

    Η Χ. είναι πια 16 χρόνων. Στο φάσμα του αυτισμού υψηλής λειτουργικότητας. Να μια ωραία λέξη-παγίδα. Το «υψηλής» δίπλα στο λειτουργικότητα σου δημιουργεί μια ανάλαφρη αίσθηση. Δηλαδή τι; Όλα καλά; Μάλλον… Ξεκινάμε και βλέπουμε.

    Όταν διαγνώστηκε η κόρη μου στο φάσμα ήταν σχεδόν τριών χρόνων. Το είχα καταλάβει από πιο πριν. Ίσως από τις πρώτες ώρες στο μαιευτήριο. Ότι ήταν στο φάσμα; Όχι, αλλά σίγουρα ότι ήταν διαφορετική. Περίεργα διαφορετική.

    Όταν ήρθε η διάγνωση σοκαρίστηκα; Όχι, μάλλον ανακουφίστηκα. Τώρα πια ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Ήξερα; Όχι! Ευτυχώς όμως, γιατί το παιδί μου ήταν υψηλής λειτουργικότητας. Οπότε όλα καλά. Άλλωστε συνάντησε όλα τα αναπτυξιακά ορόσημα στην ώρα τους. Έτσι ξεκίνησε η «φυσιολογική» ζωή μας.

    Και για εκείνην; Πώς ήταν αυτό το ταξίδι στην «κανονικότητα»; Πώς ήταν να μοιάζεις φυσιολογική αλλά να αισθάνεσαι διαφορετική; Εφιαλτικό!

    Και μετά ήρθε το masking. Το να μιμείσαι το περιβάλλον σου και να προσπαθείς να μοιάσεις στους νευροτυπικούς δίπλα σου για να μην ξεχωρίζεις. Να μη διαφέρεις. Για να μην καταλάβει κάποιος πόσο υποφέρεις από απλά καθημερινά πράγματα που συνήθως για τους άλλους δεν αποτελούν πρόβλημα.

    Όπως μια κάλτσα (αλλάζαμε και δέκα ζευγάρια το πρωί πριν πάει σχολείο, μέχρι να βρει αυτήν που δεν την ενοχλεί) ή ένα άγγιγμα (δεν μπορούσαμε να την πάρουμε αγκαλιά) ή μια γεύση (δεν μπορούσε να δοκιμάσει διαφορετικές τροφές) ή η φασαρία στην τάξη όταν χτυπούσε το κουδούνι για διάλειμμα (φασαρία για τα δικά της αυτιά μόνο).

    Μας πήρε πολύ χρόνο για να καταλάβουμε ότι αυτή η παγίδα της «υψηλής λειτουργικότητας» μας εμπόδιζε να τη δούμε γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Να αγκαλιάσουμε τον αυτιστικό της εαυτό και ταυτόχρονα να της δείξουμε τον δρόμο πώς να τον αγαπήσει κι εκείνη.

    Ώσπου μπήκε στην εφηβεία και ήρθε η πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας. Αλήθεια τώρα; Αυτό το παιδί; Που δεν του φαίνεται καθόλου; Που είναι καλή μαθήτρια;

    Να την προστατέψουμε από μια «κακοποιητική» καθημερινότητα. Γιατί για το αυτιστικό παιδί –ναι, ακόμη και αυτό το υψηλά λειτουργικό– οποιοδήποτε ερέθισμα που το κατακλύζει σαν τσουνάμι είναι κακοποιητικό. Γιατί για το δικό του νευροδιαφορετικό σύστημα όλα τα ερεθίσματα βιώνονται στον υπερθετικό βαθμό.

    Ώσπου μπήκε στην εφηβεία και ήρθε η πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας. Αλήθεια τώρα; Αυτό το παιδί; Που δεν του φαίνεται καθόλου; Που είναι καλή μαθήτρια; Που δεν την «ξεχωρίζεις» από τα άλλα παιδιά; Που, που, που…

    Σοκαρίστηκα; Ναι. Γιατί τα κορίτσια, φτιαγμένα από τη φύση τους να είναι «πολυεργαλεία» και να επιβιώνουν στα πιο κακοποιητικά περιβάλλοντα, ξέρουν να κρύβουν καλά το συναίσθημά τους. Όπως το έκρυβα κι εγώ πριν από εκείνη κι όπως το έκρυβε και η μητέρα μου πριν από μένα. Ένα οικογενειακό χάρισμα, προίκα του φύλου μας.

    Και τώρα τι;
    Τώρα μόνο αγάπη και αποδοχή.
    Μόνο αγάπη και αποδοχή και ορατότητα.
    Μόνο αγάπη και αποδοχή και ορατότητα για τη διαφορετικότητα.

    Για να μην περάσουν και άλλα κορίτσια στα «αζήτητα», στα αδιάγνωστα, στα «υψηλά λειτουργικά». Για να μην ξαναχρειαστεί να κρύβονται για να μοιάσουν στα άλλα, τα «φυσιολογικά».

    Picture of Τίνα Σάρρα
    Η Τίνα Σαρρα είναι εμψυχώτρια σε θέματα παιδαγωγικής αξιοποίησης των τεχνών

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Kleopatra Digka_ t-aniliaga-σιωπηλά παιδάκια-kai-to-paratimeno-paichnidi_aasha-edwards
    Short

    Τ’ ανήλιαγα σιωπηλά παιδάκια και το παρατημένο πλαστικό παιχνίδι

    Η ζωγράφος Κλεοπάτρα Δίγκα γράφει στο Short Stories για τα δύο σιωπηλά μικρά αγόρια που έζησαν στο ενοικιαζόμενο πατρικό σπίτι της, αφήνοντας πίσω τους όταν έφυγαν ένα κόκκινο πλαστικό φορτηγό που έκανε δαιμονισμένο θόρυβο

    LOXY Dimitris Zaxos Thanasis Kafetzis Λώξη shortstoriesgr
    Short

    Χορεύοντας στο χιόνι με τη Λώξη που γκρέμισε τα ταμπού

    Οι σκηνοθέτες Δημήτρης Ζάχος και Θανάσης Καφετζής περιγράφουν στο Short Stories πώς γύρισαν την τελευταία σκηνή του ντοκιμαντέρ «Λώξη», για το πρώτο κορίτσι με σύνδρομο Down που υπέγραψε συμβόλαιο ηθοποιού με το Εθνικό Θέατρο