Το Βυζαντινό Αθλητικό Κέντρο (ΒΑΚ) βρίσκεται στον Άλιμο. Διαθέτει γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ και τένις. Στο υπόγειο βρίσκονται τα τραπέζια του πινγκ πονγκ. Σε μια αίθουσα δίχως παράθυρα, ακριβώς δίπλα, τοποθετούνταν οι σκακιέρες για τους αγώνες του Αθλητικού Συλλόγου Πέρα, της ομάδας μου.
Ερασιτέχνες σκακιστές, μιας κάποιας ηλικίας όλοι μας, παίζουμε μονίμως στην τελευταία κατηγορία. Κάθε φθινόπωρο με το κύπελλο «Σπύρος Μπίκος» έχουμε την ευκαιρία να αντιμετωπίζουμε καλύτερες ομάδες και να δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας με παίκτες ανώτερης δυναμικότητας.
Λίγο μετά την πρώτη καραντίνα –εξ ου και οι μάσκες– έχουμε κληρωθεί με τον Κορυδαλλό. Εγώ, ευνοημένος από τις απουσίες παικτών μας, βρίσκομαι στη δεύτερη σκακιέρα και παίζω με τον μετέπειτα φίλο Στράτο Κακαδέλλη. Ο Στράτος μου ρίχνει μια 400αρα ΕΛΟ (βαθμός αξιολόγησης) και είναι το φαβορί.
Παίζουμε μια Γκρίνφελντ την οποία ως ένα σημείο ελέγχω και αρχίζω να φαντασιώνομαι ισοπαλία. Aυτή η σκέψη με κάνει παθητικό, η θέση σιγά σιγά γίνεται κρίσιμη. Η ισοπαλία υπάρχει, αλλά απαιτεί τεχνική που δεν έχω.
Η ώρα περνάει, οι άλλες παρτίδες (πέντε τον αριθμό) έχουν τελειώσει. Με κάθε παρτίδα που τελειώνει το τραπέζι κλείνει και αποσύρεται. Έχουμε μείνει εγώ και ο Στράτος.
Σκέφτομαι το φινάλε ώρα πολλή. Ο Στράτος σηκώνεται για να κάνει μια βόλτα. Είναι εκείνη την ώρα που ο Αντώνης Αντωνιόζας τραβάει τη φωτογραφία. Η στάση θα μπορούσε να δηλώνει χαλάρωση, αλλά η σκηνοθεσία δεν ψεύδεται.
