Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012. Η Άνγκελα Μέρκελ στην Αθήνα για να στηρίξει την τότε κυβέρνηση. Οι δρόμοι πηγμένοι από μαχητικούς διαδηλωτές. Αλλά και από διμοιρίες ΜΑΤ, κλούβες, περιπολικά, μοτοσικλέτες της Ομάδας Ζ, μηχανάκια της Ομάδας Δ, ολιγομελείς ομάδες μεταμφιεσμένων, έτοιμες να παρεισφρήσουν στα μπλοκ των διαδηλωτών, να κάνουν προβοκάτσιες και συλλήψεις.
Στο Σύνταγμα η νησίδα με το φανάρι που βρίσκεται μπροστά από το Υπουργείο Εξωτερικών έχει καταληφθεί από δημοσιογράφους, τηλεοπτικά συνεργεία και φωτογράφους. Μιλάω με έναν δημοσιογράφο, φίλο μου από τα παλιά.
Ξαφνικά το μάτι μου πέφτει σε έναν ψηλό κουστουμάτο τύπο να βγαίνει πίσω από το δεξιό άκρο του σιδερένιου φράχτη με τη ρομβοειδή πλέξη και να κοιτάζει περισκοπικά. Στο επόμενο λεπτό βλέπω τον επικεφαλής μιας διμοιρίας ΜΑΤ να του φωνάζει άγρια και να του κάνει νευρικά νοήματα. Τον τύπο κάτι να του λέει και κάτι να του δείχνει και τον διμοιρίτη να παίρνει αντανακλαστικά στάση προσοχής και να φέρνει το χέρι του σε στρατιωτικό χαιρετισμό.
«Τι κοιτάς;» με ρώτησε ο φίλος μου παραξενευμένος. «Τίποτε» του απάντησα.
Ξαφνικά ακούστηκε μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Μετά μια δεύτερη και μετά μια τρίτη. Και μετά ένα τρομαχτικό μπουκέτο, σαν ριπή.
Με μια γρήγορη κίνηση ο φίλος μου έβγαλε από το σακίδιό του μια μάσκα. «Σε λίγο θα ψεκάζουν» μου είπε. «Φύγε κι εσύ προς τα κάτω και πρόσεχε τους παράδρομους».
Το βράδυ διάβασα τα ρεπορτάζ με την ωρολόγια καταγραφή του επίσημου προγράμματος της επίσκεψης. Αλλά και την ωρολόγια άγρια καταστολή των μαχητικών διαδηλώσεων.
Τότε γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής μια ιστορίας της οποίας η πλοκή θα εξελισσόταν και θα τελείωνε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Μέρκελ.