Οταν γνώρισα την Άντζελα το καλοκαίρι που πέρασε, φαινόταν σίγουρη πως η περιπέτεια της αστεγίας της θα έληγε τις επόμενες ημέρες. Είχα ενδιαφερθεί να τη γνωρίσω όταν έμαθα από τον Σύλλογο Φίλων Γάτας Πειραιά «Ο Τάλας» ότι εκείνη οργάνωσε την κινητοποίηση για τη σωτηρία των νεογέννητων γατιών που τσιμέντωσε ο ΟΛΠ μέσα σε φρεάτιο.
Έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με τον κόσμο των αστέγων του λιμανιού. Με κατέκλυζαν πολλά ερωτήματα. Με ποιον τρόπο κατάφερε να βρει τις επαφές με έναν νεοσύστατο σύλλογο προστασίας γατών; Πώς αψήφησε τα αντίποινα από τον ΟΛΠ με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί με την υπόλοιπη παρέα άστεγων της πύλης Ε10 από το πόστο τους στο λιμάνι;
Η Άντζελα δεν παρέπεμπε σε ναυάγιο της ζωής. Μια γυναίκα γύρω στα 70, καλής όψης και θρέψης, όπως λέμε οι γιατροί. Καλοβαλμένη, με συγκροτημένο λόγο, ευθύτητα και πλήρη έλεγχο της κατάστασής της.
Μου εξήγησε ότι ήταν ενεργή σε φιλοζωικές οργανώσεις. Ότι συνταξιοδοτήθηκε με χαμηλή σύνταξη από δημόσια υπηρεσία και πως γνώριζε πολύ κόσμο στον Πειραιά. Ανάμεσά τους βουλευτές και δημοτικούς άρχοντες. Μου ανέφερε κάποια ονόματα στους οποίους είχε απευθυνθεί. Περίμενε εντός των ημερών να της βρουν σπίτι. Η σύνταξή της χαμηλή μεν, μπορούσε να δώσει μέχρι 250 ευρώ δε, έστω για ανοίκιαστο μαγαζί. Τουλάχιστον να μην την έβρισκε ο χειμώνας στον δρόμο.
Σκόπευε να πάρει στο νέο της σπίτι ακόμη έναν άστεγο και οπωσδήποτε τον Αράπη. Το ένα από τα τρία σκυλιά που τη συντρόφευαν καθημερινά. Συνηθισμένη στην προσφορά, παραχωρούσε στα άλλα άτομα της παρέας οτιδήποτε τους πρόσφερα (φαγώσιμα ή τσιγάρα). Διένυε –κι ακόμη διανύει– μεγάλες αποστάσεις με το λεωφορείο στους γύρω δήμους για να προμηθευτεί κάποιες μερίδες φαγητού από γνωστή ταβέρνα.
Η Άντζελα ανήκει στην κατηγορία νεοάστεγης. Βγήκε στον δρόμο πριν από δέκα μήνες επειδή έπεσε θύμα ηλεκτρονικής απάτης με πιστωτικές κάρτες.