Το φεστιβάλ Beyond Borders στο Καστελλόριζο γεννήθηκε από μια χίμαιρα: μια ρομαντική πρόθεση και έναν ιδεαλιστικό στόχο. Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα φεστιβάλ με ουσία, μια ξεχωριστή εμπειρία, μια γιορτή της ιστορίας και του ντοκιμαντέρ. Ένα boutique και χειροποίητο κινηματογραφικό φεστιβάλ, όπως αρέσκονται να λένε οι φίλοι μας.
Το Καστελλόριζο ποτέ δεν ήταν απλώς ένα όμορφο νησί. Ήταν ένας τόπος με πολιτιστική δυναμική, ριζωμένη βαθιά στον χρόνο. Οι Καστελλοριζιοί τιμούσαν τις τέχνες και τα γράμματα: νηπιαγωγεία, παρθεναγωγεία, σχολές αργυροχρυσοχοΐας, η περίφημη Σαντράπεια Σχολή. Το νησί είχε δεσμούς με την Πόλη, τη Σμύρνη, ολόκληρη την Ιωνία, τη Λυκία, έναν κόσμο που ξεπερνούσε το Αιγαίο.
Ωστόσο όταν ξεκινήσαμε το φεστιβάλ το 2016 η σχέση μας με την τοπική κοινωνία αποδείχτηκε μια πρόκληση. Η εμπλοκή των κατοίκων δεν ήταν ακριβώς αυτή που φανταζόμασταν. Αλλά επιμείναμε. Φέραμε δράσεις που τους αφορούσαν: εκπαιδευτικά προγράμματα, συναυλίες, εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις. Ύστερα από 110 χρόνια ανεβάσαμε επαγγελματικό θέατρο στο νησί!
Σταδιακά το Beyond Borders έγινε μέρος της ζωής του Καστελλόριζου. Μια στιγμή χαράς, συμμετοχής, ζωντάνιας τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους επισκέπτες. Πλέον, τολμώ να πω, το φεστιβάλ αποτελεί κομμάτι του νησιωτικού DNA.
Για μένα το Beyond Borders δεν είναι απλώς ένα φεστιβάλ. Είναι προσωπική υπόθεση. Το 1991 ήρθα πρώτη φορά στο νησί με την οικογένειά μου, αμέσως μετά τον θρίαμβο του θρυλικού πλέον Mediterraneo του Gabriele Salvatores, που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας. Μείναμε. Και κάπως έτσι κάθε καλοκαίρι μου από τότε ήταν στο Καστελλόριζο.
Με τους γονείς μου, τον αδελφό μου, τον σκύλο μας, τη Μίνι, και μια «κουτσή» κιθάρα που με συνόδευε σε γλέντια και γενέθλια στο Μικρό Παρίσι, μια από τις αγαπημένες μας οικογενειακές ταβέρνες στο νησί.
