Δυο εφημερίδες δημιουργήθηκαν με την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας και παραμένουν έως σήμερα καθημερινές. Η μια είναι η Απογευματινή, η άλλη η Cumhuriyet.
Μέχρι το 1927 που ίσχυε η παλιά γραφή η εφημερίδα Απογευματινή είχε το μεγαλύτερο τιράζ. Είχε φτάσει περίπου 30.000 φύλλα σε μια πόλη 850.000 κατοίκων. Στην Πόλη τότε ζούσαν 150.000 χιλιάδες Ρωμιοί. Αντίθετα μ’ εμάς, οι μουσουλμάνοι Τούρκοι που ήξεραν ανάγνωση ήταν μόλις 5%. Η ρωμαίικη εκπαίδευση είχε οργανωθεί πολύ καλά, ακόμη και σε όλα τα μικρά χωριά γύρω από την Πόλη. Όπου εκκλησία υπήρχε και σχολείο, τουλάχιστον τετρατάξιο.
Οι θείοι μου Αντώνης και Κωνσταντίνος Βασιλειάδης ήταν φαρμακοποιοί. Εγκατέλειψαν το φαρμακείο όταν μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης το τουρκικό κράτος αποφάσισε ορισμένα επαγγέλματα να περάσουν στα χέρια αυτών που θεωρούσε «αυθεντικούς» Τούρκους.
Οι θείοι μου ήταν απόφοιτοι της σχολής του Γαλατά Σαράι. Τούρκοι παλιοί συμμαθητές τους, που πλέον βρίσκονταν σε υψηλά διοικητικά κλιμάκια, τους προέτρεψαν να προχωρήσουν στην ίδρυση ρωμαίικης εφημερίδας, όταν δόθηκε η άδεια για την έκδοση ελληνικών εφημερίδων.
Αυτό έγινε στα τέλη του 1924, αρχές του 1925. Την εφημερίδα Απογευματινή ανέλαβε ο Κωνσταντίνος – ο Αντώνης έφυγε για την Ελλάδα. Ο Κωνσταντίνος έπρεπε να βρει δημοσιογράφο για τη διεύθυνσή της. Ο καλύτερος ήταν ο Καβαλιέρος Μαρκουίζος, ο οποίος συμφώνησε. Χρειαζόταν όμως γραφεία, χρειαζόταν τυπογραφεία.
Βρήκε τον Οδυσσέα Κρυσταλλίδη που είχε παλαιότερα τυπογραφείο και έβγαζε και εφημερίδες. Αυτός έγινε συνεταίρος. Τα γραφεία της εφημερίδας έγιναν εκεί που σήμερα είναι το Ρωσικό Προξενείο. Απέναντι από το προξενείο είναι η Δίοδος Συρίας – Suriye Pasajı λέγεται. Είναι ένα οικοδομικό τετράγωνο το οποίο είχε κτιστεί το 1905 από τον θείο των θείων μου, τον αρχιτέκτονα Δημήτριο Βασιλειάδη. Υπάρχει ακόμη η μαρμάρινη αναθηματική πλάκα με το όνομά του και το έτος.