Ηταν μια εποχή, όχι πολύ μακριά αλλά με πολύ μακριά μαλλιά, το 1981, που η Ελλάδα ζούσε σε οργασμό παλλιηρωικής αλλαγής. Η μεταπολίτευση μέτραγε επτά χρόνια μαγκούρα και το ίντερνετ της εποχής ήταν η δεδηλωμένη αμφισβήτηση προς πάσα τηλεόραση μέσα από βιβλία –Πρωτοπορίας το ανάγνωσμα–, μουσικές από ραδιοσταθμούς στα FM και μπαρότσαρκες στον Ιπποπόταμο στην οδό Δελφών και στο DADA στα Εξάρχεια.
Το wi-fi της εποχής εκείνης προσομοίαζε με όλες τις μεθόδους επικοινωνίας που ξεκίνησαν οι Ινδιάνοι της Αμερικής, με τα σήματα καπνού, αλλά κι οι αντάρτες του Άρη Βελουχιώτη στα βουνά της Ευρυτανίας.
Η ροκ μουσική ήταν αποκηρυγμένη – δυστυχώς τόσο από δεξιούς όσο και από το επίσημο ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα. Ο Rory Gallagher ήταν ήδη ένας θρύλος που μεσουρανούσε όχι μόνο στα charts, αλλά και στις καρδιές των διψασμένων της επανάστασης, γιατί είχε ήδη γράψει το «Μoonchild».
