«Το σώμα μέσα έφερε χίλια σώματα» ψιθύριζα καθώς κατέβαινα την 8η Λεωφόρο και έψαχνα τη γωνία με την 36η Οδό. Οκτώβριος 2024 Νέα Υόρκη. Αναπάντεχη ζέστη, σειρήνες και θόρυβος, η διαρκής αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα σε ταινία του Γούντι Άλεν. Και ύστερα εκείνη η ανεπαίσθητη αγωνία να γαργαλάει τις λέξεις στις αναπόφευκτες συζητήσεις για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ που θέλουν τον Τραμπ φαβορί.
Στη Νέα Υόρκη με έφεραν οι [Ρωγμές]. Mια χοροθεατρική σκηνική σύνθεση που πραγματεύεται τη σχέση της γυναίκας με τον έρωτα, την εξουσία και τον θάνατο. Πραγματεία που γίνεται μέσα από τα αρχέτυπα της Φαίδρας, της Αντιγόνης και της Μήδειας. Πολύγλωσση παράσταση, βασισμένη σε δραματοποιημένη ποίηση. Οι υπέρτιτλοι στα αγγλικά δεν βγάζουν κανένα νόημα. Αναρωτιέμαι αν τελικά θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχαν.
Το λιγοστό κοινό που ήρθε στο preview των 7 λεπτών (χωρίς υπέρτιτλους) στο ΤheaterLab και ύστερα στην πρεμιέρα αγκάλιασε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τη φαντασία του με αφορμή τη σωματικότητα, τα ηχητικά τοπία και την αίσθηση της παράστασης. Ένας σωρός ιστορίες γυναικών προέκυψαν. Κάποιες από τη μνήμη και την προσωπική ιστορία των θεατών. Κάποιες από το συλλογικό ασυνείδητο. Άλλες από τη φλεγόμενη φαντασία τους.
Όσοι αργότερα είδαν την παράσταση με υπέρτιτλους στο Greek Cultural Center και στο The Tank προσπάθησαν πεισματικά να «ανακαλύψουν» μια απτή ιστορία μέσα από το θραυσματικό κείμενο, το οποίο μεταφρασμένο στα αγγλικά κομμάτιασε το όποιο νόημα ακόμη περισσότερο.
Απτές ιστορίες και από τα νοήματα δεν υπάρχουν. Η πραγματικότητα είναι μια χούφτα ρωγμές και αντιθέσεις.
