Αλληλογραφούσαμε με τον Don Rosa από το 1990. Ωστόσο δεν είχε τύχει να βρεθούμε από κοντά. Εγώ έμενα στην Ανατολική Ακτή, εκείνος στο Λούισβιλ, στο Κεντάκι. Τον Ιανουάριο του 2000 ήμουν με εκπαιδευτική άδεια στο Binghamton University – State University of New York ως επισκέπτης επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Οικονομικών. Με τον Don τα λέγαμε στο τηλέφωνο. Μου ανέφερε πως τον Μάρτιο θα επισκεπτόταν το Ρίντινγκ της Πενσιλβάνια για τα εγκαίνια ενός μουσείου του Ντόναλντ Ντακ που είχε ανοίξει ένα νεαρό ζευγάρι. Αναρωτιέμαι πόσο άντεξε αυτό το μουσείο.
Κοίταξα τον χάρτη και είδα πως το Ρίντινγκ απείχε 250 χλμ. από το Μπίνγκχαμπτον, σε σχεδόν ευθεία γραμμή νότια. Γύρω σε τρίωρη διαδρομή δηλαδή. Στο μεταξύ είχα δικτυωθεί από παλιά με τους Ντίσνεϊ fans στις ΗΠΑ. Ένας από αυτούς, ο Γκάρι Π., έμενε στη Γιούτικα, 160 χλμ. βόρεια του Μπίνγκχαμπτον. Συμφωνήσαμε λοιπόν να με πάρει από το Μπίνγκχαμπτον με το αυτοκίνητό του και να κάνουμε μαζί το ταξίδι στο Ρίντινγκ.
Ένα Σάββατο πρωί λοιπόν, στα μέσα Μαρτίου του 2000, ο Γκάρι πέρασε και με πήρε από το Βέσταλ, το προάστιο του Μπίνγκχαμπτον όπου έμενα, για να κατεβούμε νότια. Το πορτμπαγκάζ του αυτοκίνητου του ήταν γεμάτο από κόμικ και βιβλία με ιστορίες του Don Rosa που ο Γκάρι έφερνε για αυτόγραφα. Εγώ είχα μόνο δυο τρία κόμικ του Rosa, γιατί εκείνο το εξάμηνο ήμουν επισκέπτης στο Μπίνγκχαμπτον.
Περάσαμε τα χιονισμένα Ποκόνος της Πενσιλβάνια. Πριν φτάσουμε στο Ρίντινγκ περάσαμε από περιοχές με άμις και συναντούσαμε αρκετούς με τα αλογόκαρά τους. Το μουσείο ήταν μικρό, δεν είχε πολύ κόσμο. Σε μια γωνία, σε ένα τραπεζάκι, ήταν καθισμένος ο Don και έδινε αυτόγραφες αφιερώσεις. Πήραμε τη θέση μας στη μικρή ουρά και περιμέναμε να έρθει η σειρά μας να τον χαιρετήσουμε.
