Κινητήριος δύναμη. Πριν κάνουμε την πρόταση στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ξεκίνησα να ψάχνω την αληθινή ιστορία της Σπυριδούλας. Πώς μπορώ να την αξιοποιήσω ώστε να φτιάξω ένα πιο ανοιχτό κείμενο σε σχέση με το θέμα.
Γνώριζα σε αδρές γραμμές τι της είχε συμβεί αλλά δεν είχα στον νου μου όλες τις λεπτομέρειες. Ούτε είχα εμβαθύνει στο «τι εστί ψυχοκόρη». Μπαίνοντας σιγά σιγά στο θέμα άρχισα να ανακαλύπτω εκατοντάδες ιστορίες ανήλικων κοριτσιών από την επαρχία που αναγκάστηκαν να εργαστούν μακριά από το σπίτι τους προκειμένου να συντηρήσουν την οικογένεια. Κάποιες είχαν καλύτερη τύχη. Κάποιες άλλες υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των αφεντικών τους. Ανάμεσά τους και η 12χρονη Σπυριδούλα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως σταμάτησαν να είναι παιδιά στην ηλικία των πέντε, έξι, εφτά και των οκτώ ετών. Αυτό το στοιχείο κινητοποίησε το θυμικό μου, εκτός από τη σκέψη μου. Με τάραξε. Με έκανε να θέλω να συνεχίσω για να δώσω χώρο σε αυτές τις χαμένες παιδικές ηλικίες, πάση θυσία.
Μια πραγματικά συλλογική διαδικασία. Πάσχα του 2023. Αγκαλιά με το laptop σκέφτομαι και γράφω. Φαινομενικά βλέπω θάλασσα αλλά ουσιαστικά είμαι μες στην οθόνη. Έχω ξεκινήσει να δουλεύω πάνω στην ιδέα μιας σύγχρονης τραγωδίας. Πρωταγωνιστής είναι ένας χορός Γυναικών που μοιράζεται το βίωμα της ψυχοκόρης-οικιακής εργάτριας και προωθεί την ιστορία της Σπυριδούλας ως αυτής που μίλησε και έσπασε τον φαύλο κύκλο της χρόνιας καταπίεσης.
Όσο περνάνε οι μέρες αρχίζω να βλέπω να κομμάτια να κουμπώνουν. Γράφω τον πρόλογο, την πάροδο, το πρώτο επεισόδιο, το πρώτο στάσιμο και προχωρώ. Επικοινωνώ με τους σκηνοθέτες και τους στέλνω τα πρώτα υλικά με την αγωνία να ’χει χτυπήσει κόκκινο. Διότι δεν φτάνουν οι ηθοποιοί για τον χορό που έχω φανταστεί και ίσως να έχω πάρει λάθος δρόμο.