Πολλές φορές στη ζωή μας αλλάζουν τα πάντα. Πολλές φορές ξαναβλέπουμε αυτά που έχουν συμβεί να επαναλαμβάνονται με άλλο νόημα. Έτσι λοιπόν πριν από τέσσερα χρόνια στο νοσοκομείο «Η Σωτηρία» έζησα επί τρεις μήνες μια απώλεια η οποία συνδυαζόταν με μια πολύ δύσκολη προσωπική στιγμή κρίσιμων αποφάσεων.
Επί τρεις μήνες, λίγο πριν από τον κατακλυσμό του κορoνοϊού, ένας πολύ αγαπημένος άνθρωπος έφευγε από τη ζωή. Και μες στη δίνη των προσωπικών περιπετειών έπρεπε να βρω το κουράγιο, την αξιοπρέπεια, την ευγένεια και την υπομονή.
Αποχαιρετήσαμε τον άνθρωπό μας τον Μάρτιο, όταν το νοσοκομείο είχε μετατραπεί σε φρούριο κατά της επέλασης του κορονοϊού. Έβλεπα κάθε μέρα όλες τις πρωτοφανείς αλλαγές και ταυτόχρονα έπρεπε να βρω το κουράγιο να αντιμετωπίσω την πολύ προσωπική περιπέτεια.
Όταν ωστόσο πριν από έναν χρόνο πήρα την απόφαση για τη δημιουργία της πλατφόρμας What we owe democracy/Τι οφείλουμε στη δημοκρατία, δεν δίστασα ούτε στιγμή. Θεώρησα ότι στην πραγματικότητα είναι μια μικρή οφειλή, μια επιστροφή ζωής πολύ προσωπική, η επιστροφή στον συγκεκριμένο χώρο.
