Μια προσωπική μου οδύσσεια στην Αιθιοπία

Published

16•11•2024

Μια προσωπική μου οδύσσεια στην Αιθιοπία

Published

16•11•2024

Η Ελένη Γκίνου, με αφορμή την έκθεσή της στο Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα, αφηγείται στο Short Stories την οδύσσεια που έζησε πριν φωτογραφίσει τις κοπέλες από τη φυλή των Κάρο στην Αιθιοπία τον Αύγουστο του 1997

Ταξίδευα ήδη πάρα πολλά χρόνια όταν στα 39 μου επισκέφτηκα την Αιθιοπία. Ενώ είχα πάει στην Ασία, την Αμερική, δεν είχα βρει αυτό που έψαχνα – που δεν ήξερα και τι ήταν. Αυτό μου το αποκάλυψε η Αφρική. Αυτή η ήπειρος έχει παλμούς, κραδασμούς· σε αιχμαλωτίζει.

Η αλήθεια είναι ότι στο ταξίδι μου στις φυλές στην Αιθιοπία πήγα εντελώς απροετοίμαστη. Ούτε σκηνή είχα μαζί μου ούτε νερό. Είχα δει μια φωτογραφία από τη φυλή Κάρο και αποφάσισα να πάω. Πριν καταλήξω στην Αιθιοπία είχα περάσει από την Γκάνα, το Τόγκο και το Μπενίν. Από εκεί πήρα αεροπλάνο για την Αιθιοπία. Συνολικά στην Αφρική έχω ταξιδέψει σε πάνω από 25 χώρες.

Είχα ακούσει ότι εκεί ζούσε ένας Ελληνοκύπριος ο οποίος είχε νοικιάσει μια έκταση κοντά στο ποτάμι Όμο. Διοργάνωνε κυνήγι γέρικων ζώων για πλούσιους Αμερικανούς και Ισπανούς. Στην έκταση αυτή ζούσαν κάποιοι από τη φυλή Κάρο.

Φτάνω λοιπόν στην πρωτεύουσα της Αιθιοπίας, την Αντίς Αμπέμπα. Τον συναντώ και του ζητάω να πάω με ένα από τα ελικόπτερα που μεταφέρει τους δυτικούς που έρχονται για κυνήγι. Τότε αρθρογραφούσα στην εφημερίδα Το Βήμα για ταξίδια και του είπα ότι θα έγραφα ένα άρθρο.

Μου απάντησε ότι μπορεί να χρειαζόταν να περιμένω μέχρι και ένα μήνα. Ήταν όμως Αύγουστος κι εγώ την 1η του Σεπτέμβρη έπρεπε να γυρίσω στο πανεπιστήμιο όπου δίδασκα. Με θράσος περισσό επέμενα να βάλει ένα ελικόπτερο για μένα! Στο μεταξύ δεν είχα καν τα απαραίτητα εφόδια γι’ αυτό το ταξίδι. Μόνο το πάθος μου.

Και την αποφασιστικότητα να κάνω το ταξίδι με κάθε τρόπο. Ρώτησα στην Εthiopian Airlines. Μου είπαν ότι η επόμενη πτήση θα ήταν ύστερα από 15 μέρες. Απογοητευμένη όπως ήμουν, σκέφτηκα να πάρω ένα λεωφορείο μέχρι το Άρμπα Μιντς και στη συνέχεια θα έβλεπα τι θα έκανα.

Post Views: 508

Η διαδρομή με το 15θεσιο αεροπλάνο ήταν συγκλονιστική, καθώς στην Αιθιοπία συναντιούνται τρία μεγάλα ρήγματα και τα φαράγγια έχουν τεράστιο βάθος

Στις έξι το πρωί πήγα σε μια αλάνα, το υποτιθέμενο ΚΤΕΛ, όπου ήταν άπειρα λεωφορεία μοντέλα του 1950. Έβρεχε, είχε παντού λάσπες και θυμάμαι τους ντόπιους να κάνουν εξάσκηση στο τρέξιμο· απίστευτη εικόνα. Μετά γίνονται ολυμπιονίκες!

Το λεωφορείο ήταν τίγκα. Στριμώχτηκα σε ένα μικρό κενό που βρήκα. Στη διάρκεια της διαδρομής έσκασε το λάστιχο. Όλοι οι επιβάτες κάθισαν κάτω από δέντρα. Μόνο εγώ ήμουν αγχωμένη και έτρεχα πίσω από τον οδηγό για να φροντίσει να φύγουμε γρήγορα. Τελικά έφτασα στο χωριό στις δέκα το βράδυ.

Φανταζόμουν ότι θα μείνω σε ένα πολύ καλό ξενοδοχείο, το οποίο ωστόσο ήταν κλειστό. Βρήκα ένα υποτυπώδες δωμάτιο που μύριζε πετρέλαιο. Κοιμήθηκα πάνω σε ένα πέτρινο κρεβάτι με το sleeping bag μου. Παρά ταύτα το ένστικτό μου έλεγε ότι κάτι καλό θα ακολουθούσε.

Την επομένη βρήκα στο σπίτι του τον υπεύθυνο της Εthiopian Airlines και τον ρώτησα πώς θα πήγαινα στην Τζίνκα. Πράγματι βρήκα θέση σε ένα 15θέσιο αεροπλάνο. Η διαδρομή ήταν συγκλονιστική, καθώς στην Αιθιοπία συναντιούνται τρία μεγάλα ρήγματα και τα φαράγγια έχουν τεράστιο βάθος.

Στην Τζίνκα έμεινα τέσσερις πέντε ήμερες. Έβγαζα φωτογραφίες και προσπαθούσα να καταλάβω πώς θα συνέχιζα προς τον καταυλισμό. Βρήκα έναν Αιθίοπα χημικό που είχε τζιπ και ξεκινήσαμε μαζί το τελευταίο μέρος του ταξιδιού.

Η πρώτη μας στάση ήταν στα μέρη της φυλής Μούρσι. Τα μέλη μιας άλλης φυλής είχαν σκοτώσει μια αγελάδα και στον δρόμο συναντήσαμε καμιά πενηνταριά εξοργισμένους άλλης φυλής με ξύλα και όπλα να ψάχνουν τους δράστες. Ήθελα να τους φωτογραφίσω, αλλά ο οδηγός είχε πανικοβληθεί και δεν μου το επέτρεψε.

Οι φωτογραφίες για μένα εκεί κάτω ήταν πιο σημαντικές και από τη ζωή μου. Το πάθος μου τόσο για το ταξίδι όσο και για τη φωτογραφία ξεπερνάει τα όρια της λογικής.

Το βράδυ κοιμηθήκαμε στην όχθη του ποταμού Όμο. Όλη τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι αναλογιζόμενη τους Μούρσι και ακούγοντας τα πουλιά και το ποτάμι. Κατά το μεσημέρι φτάσαμε επιτέλους έξω από τον καλά προφυλαγμένο καταυλισμό των Κάρο.

Ζήτησα τότε να μιλήσω (με γουόκι τόκι) στον Ελληνοκύπριο. Δεν το πίστευε ότι τα είχα καταφέρει να φτάσω εκεί κάτω. Έδωσε εντολή να σφάξουν ένα κατσίκι και να μου δώσουν ένα σαλέ για να μείνω. Ύστερα από τόση ταλαιπωρία ήταν σαν να βρέθηκα σε παλάτι.

Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά τα κορίτσια της φωτογραφίας. Για να με υποδεχτούν, έπαιζαν μουσική χτυπώντας τα βραχιόλια τους και η μία από αυτές τραγουδούσε. Πήρα ένα κομμάτι από τα βραχιόλια τους, το οποίο εκτίθεται στην έκθεση στα Γιάννενα.

Προσωπικά είμαι αιχμάλωτη σε μια αξεδιάλυτα ερωτική σχέση με την Αφρική. Εάν ακούσω αφρικανική μουσική, θέλω να χορέψω, αν και δεν ξέρω καν να χορεύω…

•••

Το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς παρουσιάζει την περιοδική έκθεση Ελένη Γκίνου | Αφρική | Άνθρωποι και κοσμήματα | Ταξίδι-Φωτογραφία στο Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα. Έως 06.01.2025.

Η Ελένη Γκίνου είναι συγγραφέας των βιβλίων Αφρικής μέθεξη και Χριστόδουλος Γαλανός: Η οικουμενικότητα της ευεργεσίας.