Skip to content
Home » Μικρή ιστορία με τρεις χαλκογραφίες και ένα τανκ

Μικρή ιστορία με τρεις χαλκογραφίες και ένα τανκ

    Μικρή ιστορία με τρεις χαλκογραφίες και ένα τανκ

    Published
    Οι τρεις χαλκογραφίες με θέμα τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος κατά της χούντας και μια φωτογραφία από τη μονάδα του Στέλιου Μπαρμπαγαδάκη (στο κέντρο, με τις χαλκογραφίες να βρίσκονται πίσω του) το 1975

    Μικρή ιστορία με τρεις χαλκογραφίες και ένα τανκ

    Published
    Οι τρεις χαλκογραφίες με θέμα τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος κατά της χούντας και μια φωτογραφία από τη μονάδα του Στέλιου Μπαρμπαγαδάκη (στο κέντρο, με τις χαλκογραφίες να βρίσκονται πίσω του) το 1975
    Ο Στέλιος Μπαρμπαγαδάκης, φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ το 1973, ανατρέχει στις μέρες της στράτευσής του κατά τη μεταπολίτευση, μέρες που η μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παρέμενε άσβεστη

    Παρουσιάστηκα στον στρατό στις αρχές του 1975 μόλις τελείωσα την ΑΣΟΕΕ. Είχα ζήσει τη γέννηση και την εξέλιξη  του φοιτητικού κινήματος  σε όλες του τις φάσεις με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, καθώς και τις  εξελίξεις του ’74, με  αποκορύφωμα την απώλεια της μισής Κύπρου, την κατάρρευση της χούντας και την αρχή της μεταπολίτευσης.

    Στον στρατό ύστερα από ταχύρρυθμη βασική εκπαίδευση στην ειδικότητα στα κέντρα εκπαίδευσης τοποθετήθηκα σε μονάδα αρμάτων στον βορρά της χώρας σε μια περίοδο αυξημένης πολεμικής ετοιμότητας.

    Η υποδοχή στη μονάδα μας από τους βαθμοφόρους ήταν η αναμενόμενη, όπως αναμενόμενη ήταν και η «αντιθεσμική» υποδοχή από τους «παλιούς», που είχαν την ευκαιρία να ανταποδώσουν το δικό τους καψόνι. Από εμένα απαίτησαν να τραγουδήσω κλεισμένος μέσα σε μια ντουλάπα μόλις θα έπεφτε ένα κέρμα μέσα από την κλειδαρότρυπα. Μπήκα στην ντουλάπα, κούρδισα τις φωνητικές μου χορδές και  άρχισα να τραγουδώ το «Πότε θα κάνει ξαστεριά».

    Έκτοτε κανείς «παλιός» δεν τόλμησε να με καψονάρει και όταν ο ίδιος «πάλιωσα», δεν άφηνα πια να κάνουν καψόνι σε κανένα. Έτσι μπήκα εξαρχής στο μάτι μόνιμους χαμηλόβαθμους, με παρατηρήσεις πότε για το μουστάκι μου και πότε για τα άρβυλά μου – ισχυρίζονταν ότι τα έδενα όπως οι αντάρτες.

    Ο ανεξάρτητος και περίπου απομονωμένος εργασιακός μου χώρος μου έδωσε τη  δυνατότητα στον ελεύθερο χρόνο μου να ασχοληθώ με τη χαλκογραφία για ποικίλα θέματα, κυρίως όμως καδράκια με άρματα για δώρα στους φαντάρους των τεθωρακισμένων.

    Σε αντίθεση με τις συζητήσεις μας στα κέντρα εκπαίδευσης, στη μονάδα δεν γινόταν καμία αναφορά στο Πολυτεχνείο και το φοιτητικό κίνημα. Αυτά τα συζητάγαμε μεταξύ μας κάποιοι που ήμασταν στο Πολυτεχνείο, ανάμεσά τους ο συμφοιτητής μου Κώστας Λάζαρης και ο γιατρός της μονάδας Γιάννης Νταής.

    Σε αντίθεση με τις συζητήσεις μας στα κέντρα εκπαίδευσης, στη μονάδα δεν γινόταν καμία αναφορά στο Πολυτεχνείο και το φοιτητικό κίνημα

    Ένας παλιός φαντάρος μου ανέφερε ότι στη μονάδα μας στο παρελθόν στάθμευε το άρμα που οδήγησαν στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης στις 17 του Νοέμβρη 1973, ένα άρμα που για ανεξήγητους λόγους παρουσίαζε συχνά ζημιές.

    Ως πληροφορία με προβλημάτισε και μάλλον ήταν αυτή που διαμόρφωσε λίγο αργότερα τη σκέψη να αποτυπώσω στον χαλκό τη φοιτητική και λαϊκή αντίσταση,  όπως  την έζησα ως φοιτητής. Χάρη σε κάποια σκίτσα εποχής η ιδέα μορφοποιήθηκε και έτσι ξεκίνησα να φτιάχνω τρεις σχετικούς πίνακες, οι οποίοι αναρτήθηκαν σε δημόσια θέα στο γραφείο μου.

    Για όποιον βαθμοφόρο ρωτούσε ο πρώτος ονομάστηκε Οι διώξεις των χριστιανών την περίοδο της ειδωλολατρίας. Στην πραγματικότητα αποτύπωνε δέσμιους φοιτητές στα κρατητήρια της ασφάλειας.

    Ο δεύτερος, που ονομάστηκε Η ταφή του Χριστού, αναφερόταν στους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

    Όσο για τον τρίτο αποτύπωνε την αντίσταση των φοιτητών μπροστά στο άρμα που εισέβαλε στο Μετσόβιο. Καθώς η παρουσία του τανκ απέκλειε οποιοδήποτε θρησκευτικό θέμα, «κρύφτηκε» στην πίσω πλευρά ενός άσχετου πίνακα ίσων διαστάσεων. Η πίσω πλευρά επιδεικνυόταν σε όποιον φαντάρο έφτανε στο γραφείο ζητώντας να δει τις τρεις χαλκογραφίες.

    Κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε σε βαθμοφόρους ότι ο τρίτος πίνακας είχε πίσω πλευρά. Ανέλαβα πλήρως την ευθύνη, προσθέτοντας ότι εύχομαι να έρθει μια περίοδος που ο στρατός θα τιμά επίσημα την αντίσταση του λαού και των φοιτητών. Σύντομα ακολούθησε η αναμενόμενη  μετακίνησή μου σε άλλη μονάδα στα ΒΔ της χώρας, από αυτές που τότε αποκαλούνταν «μονάδες ανεπιθυμήτων».

    Κατά την έξοδό μου από την πύλη του στρατοπέδου κρατούσα σαν εικόνισμα τη χαλκογραφία με εμφανές το τανκ, που τιμούσε την αντίσταση και έστελνε μήνυμα ειρήνης και  ελευθερίας. Σε αντίθεση με το πραγματικό άρμα που αποτέλεσε σύμβολο καταστολής και καταπίεσης.

    Τιμή και δόξα στους αγώνες και τους αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου. Έδωσαν έναν τίμιο αγώνα και αυτός ο αγώνας δίδαξε τις επόμενες γενιές.

    banner_300_250
    Picture of Στέλιος Μπαρμπαγαδάκης
    Ο Στέλιος Μπαρμπαγαδάκης είναι συνταξιούχος τραπεζικός

    MORE STORIES

    Κουτσουμπός_Πολυτεχνείο_Η συναυλία του Ξαρχάκου που κατέληξε σε μεγάλη αντιχουντική διαδήλωση
    Short

    Η συναυλία του Ξαρχάκου που κατέληξε σε μεγάλη αντιχουντική διαδήλωση

    Ο Θόδωρος Κουτσουμπός, φοιτητής στο Μαθηματικό το 1973, αφηγείται στο Short Stories περιστατικά από τις πυκνές διαδηλώσεις που προηγήθηκαν της κατάληψης του Πολυτεχνείου, ενδεικτικά της ολοένα και ογκούμενης αναταραχής στα πανεπιστήμια

    Dimitris Alitheinos Thanasis Skamnakis POLYTEXNEIO
    Short

    Οι αποχρώσεις δεν αλλάζουν το σκούρο, ωστόσο…

    Ο Θανάσης Σκαμνάκης, φοιτητής στη Νομική Αθηνών το 1973, αναμοχλεύει συμβάντα που αφορούν έναν φίλο που μπήκε στο «σώμα» και εξελίχθηκε σε σκληρό βασανιστή, αλλά και μια κάρτα σε μια ανθοδέσμη, πειστήριο που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε