Skip to content
Home » NoBorders: Δέκα χρόνια αγώνα, συντροφικότητας και αλληλεγγύης

NoBorders: Δέκα χρόνια αγώνα, συντροφικότητας και αλληλεγγύης

    NoBorders: Δέκα χρόνια αγώνα, συντροφικότητας και αλληλεγγύης

    Published
    Η πρώτη ανάρτηση των NoBorders στη σελίδα τους στο Facebook στις 14 Απριλίου του 2014. Μια ζωγραφιά από τα παιδιά στο Κέντρο Προσφύγων του Λαυρίου

    NoBorders: Δέκα χρόνια αγώνα, συντροφικότητας και αλληλεγγύης

    Published
    Η πρώτη ανάρτηση των NoBorders στη σελίδα τους στο Facebook στις 14 Απριλίου του 2014. Μια ζωγραφιά από τα παιδιά στο Κέντρο Προσφύγων του Λαυρίου
    Οι NoBorders συνοψίζουν στο Short Stories τη δεκάχρονη ιστορική τους διαδρομή, μικρή ίσως σε διάρκεια αλλά μεγάλη σε αγώνες και περιεχόμενο αλληλεγγύης και συλλογικής δράσης

    Ανθρωποι που δεν αναγνωρίζουμε σύνορα, περιορισμούς, κάγκελα, φυλακές. Άνθρωποι που δεν θέλουμε εμείς και οι άνθρωποι γύρω μας να ζουν χωρίς το δίκιο, χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς υγεία, χωρίς ελευθερία. Που δεν θέλουμε τη ζωή με χειροπέδες, κρατητήρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αστυνομοκρατία.

    Άνθρωποι που δεν θέλουμε οι άνθρωποι να χωριζόμαστε σε νόμιμους και παράνομους. Που δεν θέλουμε οι άνθρωποι να χωριζόμαστε από τους δικούς μας ανθρώπους και τους «ξένους» μας, από ένα χαρτί, από έναν φράχτη, από στρατούς, εγκληματικές νομοθεσίες και από μια γραμμή στον χάρτη. Δεν ήμασταν ένας, μία, εκατό ή δέκα. Ήμασταν όλες και όλοι μαζί, όλα όσα έπρεπε και όταν χρειαζόταν.

    Βρεθήκαμε μεταξύ μας. Στην αρχή στο Κέντρο Προσφύγων στο Λαύριο με τσάντες με τρόφιμα. Στην απεργία των Σύρων προσφύγων στο Σύνταγμα. Στις ρατσιστικές επιθέσεις στην Παλιά Κοκκινιά. Στις πρώτες συναντήσεις στα Εξάρχεια, στο Πεδίον του Άρεως.

    – Τί θα κάνουμε για όλα αυτά;

    – Πρέπει κάτι να κάνουμε για όλα αυτά.

    Βρεθήκαμε στην Ειδομένη. Στο λιμάνι του Πειραιά. Σε πορείες στο κέντρο, σε μεγάλες πορείες, μέρες με ήλιο. Και σε άλλες, σκοτεινές, σε γειτονιές πληγωμένες από το χέρι του φασισμού και της φτώχειας. Βρεθήκαμε στην πλατεία Βικτωρίας και στην πλατεία Αμερικής. Στις καταλήψεις στέγασης στο κέντρο της Αθήνας.

    Βρεθήκαμε στον Πλάτανο της Λέσβου, στη ΒΙΑΛ, τη Μόρια, τη Σάμο, στα Κύθηρα, στις κοινότητες μεταναστών. Στα σπίτια τους, στις σκηνές τους που άνοιγαν για μας με ένα φαγητό να το μοιραστούμε, ένα τσάι με δυόσμο. Ακόμη και μια φορά στο ύψωμα με τις ελιές, στη Μόρια, όπου εκείνος ο άνθρωπος δεν είχε τίποτε άλλο και μοιράστηκε μαζί μας ένα μπουκάλι με νερό. Με ένα ποτήρι. Και στο Πεδίον του Άρεως· εκείνη  δεν είχε τίποτε κι έφερε ένα σακουλάκι αλάτι κι ένα πιπέρι.

    Θυμάσαι εκεί, στη Σκάλα Συκαμνιάς; Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος κοιτώντας απέναντι τόπους που κάποτε διέσχισαν οι παππούδες μας διωγμένοι και εκείνοι;

    Θυμάσαι εκεί, στη Σκάλα Συκαμνιάς; Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος κοιτώντας απέναντι τόπους που κάποτε διέσχισαν οι παππούδες μας διωγμένοι και εκείνοι από άλλους πολέμους; Και ήταν εκεί άλλες γιαγιάδες. Και ήταν και η Δημήτρης. Οι έκπτωτοι άγγελοί μας.

    Βρεθήκαμε στο πλάι ανθρώπων στον «Άγιο Σάββα», στο μαιευτήριο του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα», στον «Ευαγγελισμό» και στο Κρατικό Νίκαιας. Βρεθήκαμε στους χώρους υποδοχής κέντρων ψυχικής υγείας για όσα επέζησαν βίας και βασανιστηρίων. Βρεθήκαμε μαζί τους σε αλληλέγγυα ιατρεία, φαρμακεία και συλλογικές κουζίνες.

    Και ήταν τόσο πολλοί, πολλές, πολλά οι αλληλέγγυοι άνθρωποι, γιατροί, νοσηλευτές, μάγειρες, μαίες, δικηγόροι, μεταφορείς, αυτοοργανωμένες αθλητικές ομάδες και εγχειρήματα κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, ηθοποιοί και μουσικοί.

    Και ήταν και οι άνθρωποι από τη Συρία, το Αφγανιστάν, την Αίγυπτο, το Ιράν, τη Τουρκία, την Ερυθραία, το Κονγκό, το Μαρόκο –με τους οποίους γινόμασταν ένα– και μεταφράζανε, συνοδεύανε, φιλοξενούσαν, εμάς και άλλους, όσους είχαν ανάγκη και όσους δεν είχαν. Βρεθήκαμε και δράσαμε μαζί με ανθρώπους από τη Γαλλία, τη Βοσνία, την Ιταλία, την Τουρκία, την Αμερική, τη Γερμανία και άλλα μέρη στον κόσμο.

    Δικτυώσαμε τις δράσεις μας, τις καταλήψεις μας, τις συλλογικότητές μας, τα μέσα αντιπληροφόρησης που έχουμε. Και κάποιες φορές, όταν βρισκόμασταν επιτέλους και από κοντά, κάναμε πράγματα, ασήμαντα ή μεγάλα, και ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια.

    Βρεθήκαμε σε δικαστικές αίθουσες στο πλάι των ζωντανών μας, ξεριζωμένων, αδικημένων ανθρώπων. Και στο πλάι της μνήμης των νεκρών μας, δολοφονημένων από τον φασισμό, τη ματσίλα, την πατριαρχία, τους μπάτσους, την εξουσία.

    Ίσως ποτέ να μην είχαμε φανταστεί όλη αυτή την έκθεση για τον καθένα, την καθεμιά από μας αλλά και για το συλλογικό μας βίωμα στον πόνο, στο κακό, στον θάνατο, στις ανείπωτες ιστορίες επιβίωσης, καταστολής και αδικίας.

    Αλλά βρεθήκαμε, επιζήσαμε, και είχαμε η μία τον άλλον κι ο ένας την άλλη. Και κάπως έτσι γεμίσαμε δέκα χρόνια. Συντροφικά και αλληλέγγυα.

    banner_300_250
    Picture of NoBorders
    Οι NoBorders είναι συλλογική έκφραση δράσης και αλληλεγγύης ανθρώπων που δεν αναγνωρίζουν σύνορα, περιορισμούς, κάγκελα και φυλακές

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Παιδικό σκουφάκι_shortstoriesgr
    Short

    Ένα παιδικό σκουφάκι στην ακροθαλασσιά και το σκοτάδι της προσφυγιάς

    Η Βάλια Παπαναστασοπούλου γράφει στο Short Stories για τα ίχνη που άφηναν στο πέρασμά τους οι καραβιές προσφύγων που έφταναν στη Χίο τον Μάρτη του 2016: από τα προσωπικά τους αντικείμενα, όπως ένα παιδικό σκουφάκι, έως δυο χαράγματα στο τραπέζι

    Elena Tyrea_Η χαγιάτ μια γυναικα από το Ιραν που μπήκε στην καρδιά μου shortstoriesgr
    Short

    Η Χαγιάτ, μια γυναίκα από το Ιράν που μπήκε στην καρδιά μου

    Η Έλενα Τυρέα γράφει στο Short Stories για τη Χαγιάτ, τη γυναίκα από το Ιράν την οποία υποδύεται στην παράσταση «Φωτιά και νερό», σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου και με συμπρωταγωνιστές τους Δημήτρη Γεωργαλά και Στέλιο Καλαθά