Με τον τίτλο της έκθεσής μου, Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται όταν ο χρόνος στέκεται ακίνητος, νιώθω να μεταφέρομαι σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος παγώνει και οι στιγμές αποκτούν ιδιαίτερη μαγεία. Μέσα από τα έργα μου ανακαλύπτω ένα παράξενο συναίσθημα απουσίας. Σαν η μνήμη να ξυπνά και να ψάχνει να βρει κάτι που κρύβεται, κάτι που ανήκει στο παρελθόν αλλά ζει στο παρόν.
Παρατηρώ μορφές χωρίς χαρακτηριστικά, φιγούρες που μοιάζουν με φαντάσματα και ανθρώπους σε μετέωρη κατάσταση. Σαν να βρίσκομαι ανάμεσα στο πριν και το μετά, η ζωγραφική μου με προκαλεί να δω τον κόσμο διαφορετικά. Να σταθώ στην ακινησία και να νιώσω την ένταση της στιγμής. Κάθε έργο είναι σαν ένα ανοιχτό παράθυρο στο «διαρκές παρόν», έναν χρόνο πέρα από το μετρήσιμο.
Σκέφτομαι πώς οι εικόνες αυτές, με τα μαξιλάρια και τα σώματα που διαγράφονται αχνά, αποτυπώνουν όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ίδια την απουσία. Σαν μια αίσθηση μοναξιάς και προσμονής.
Με συγκινεί η σιωπή και η υποβόσκουσα αίσθηση που πλανάται μέσα σε κάθε έργο. Τα δίπτυχα και οι επαναλαμβανόμενες φιγούρες δημιουργούν έναν διάλογο ανάμεσα στον θεατή και στο ίδιο το έργο. Με κάνει να σκεφτώ την ταυτότητά μου, το είδωλο που βλέπω αλλά και αυτό που φαντάζομαι.
Η γήινη απόδοση των χρωμάτων με κάνει να νιώθω πως ο χώρος δεν είναι μόνο ζωγραφισμένος, αλλά σχεδόν απτός. Σαν να μπορώ να αγγίξω τις υφές και να αισθανθώ τη ζεστασιά ή το κρύο πάνω στα μαξιλάρια.
Νιώθω μια σύνδεση με τα έργα που δεν αποδίδει απλώς μια στιγμή, αλλά δημιουργεί μια εμπειρία. Με τις φωτογραφίες των μοντέλων στο ατελιέ μου με ταξιδεύω στο προσωπικό μου σύμπαν που με καλεί να νιώσω και να αισθανθώ τη φόρτιση κάθε στιγμής.
