Skip to content
Home » Ο δικός μου Βασίλης Βασιλικός

Ο δικός μου Βασίλης Βασιλικός

    Ο δικός μου Βασίλης Βασιλικός

    Published

    Ο δικός μου Βασίλης Βασιλικός

    Published
    Η Σοφία Πετροπούλου αφηγείται στο Short Stories στιγμές από τη σχέση της με τον Βασίλη Βασιλικό κατά τη δεκαετία του 1950, όταν ήταν και οι δυο φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

    Τον Βασίλη τον γνώρισα το 1952 όταν ήμασταν και οι δυο πρωτοετείς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ο Βασίλης Βασιλικός στη Νομική Σχολή κι εγώ στο Φυσικό τμήμα της Φυσικομαθηματικής.

    Ήμασταν και οι δυο αριστεροί και ήμασταν στενοχωρημένοι από την έκβαση του Εμφυλίου. Στο μεταξύ εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη καταπίεση. Υπήρχαν χαφιέδες παντού, παρακολουθούσαν τους πάντες μη τυχόν και είναι αριστεροί ή κάνουν παρέα με αριστερούς.

    Όταν βρισκόμασταν οι δυο μας να πιούμε κανέναν καφέ (κυρίως συναντιόμασταν στο πανεπιστήμιο), μιλούσαμε ψιθυριστά κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά μήπως μας παρακολουθεί κανένας.

    Μια μέρα του 1953, που ήμασταν μαζί κάπου έξω, μου λέει «πάμε μέχρι το σπίτι μου;». Ήταν κοντά στο πανεπιστήμιο το σπίτι του Βασίλη – έμενε περίπου απέναντι από την Καμάρα, λίγο πιο κάτω από την Εγνατία.

    Πήγαμε στο σπίτι του λοιπόν, ήπιαμε έναν καφέ και μου χάρισε το πρώτο βιβλίο του, Η διήγηση του Ιάσονα, που μόλις είχε εκδοθεί, με μια αφιέρωση.

    Όταν βρισκόμασταν, λόγω της πολύ έντονης καταπίεσης που βιώναμε –τότε ήταν πρωθυπουργός ο Πλαστήρας– μου έλεγε συχνά: «Πόσο πολύ λυπούμε για τους νέους» που εκείνη την εποχή δεν μπορούσαν να εκφραστούν, που δεν μπορούσαν να μιλήσουν πολιτικά, να μη μπορούν να κάνουν την επανάστασή τους.

    Αργότερα λοιπόν, όταν το 1956 έβγαλε το βιβλίο του Θύματα ειρήνης, μου το έδωσε κι εκείνο και μου είπε: «Θυμάσαι που σου έλεγα για την καταπίεση; Ε σε αυτό το βιβλίο θα δεις ότι έγινε η έκρηξη».

    Όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο θα καταλάβει τι εννοούσε, γιατί μιλάει για μια ομάδα νέων που κάνουν μια «τρέλα».

    Την επόμενη χρονιά, το 1957, όταν οι Σοβιετικοί εκτόξευσαν από το Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ τον πρώτο στην ιστορία τεχνητό δορυφόρο, τον Σπούτνικ, μου λέει ο Βασίλης: «Αυτό που έγινε στη Ρωσία δεν αφορά μόνο εσάς τους φυσικούς, αλλά και μας τους ποιητές, μας ανοίγει ορίζοντες».

    «Αυτό που έγινε στη Ρωσία δεν αφορά μόνο εσάς τους φυσικούς, αλλά και μας τους ποιητές, μας ανοίγει ορίζοντες»

    Τότε εγώ του μίλησα για τη Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, του Big Bang, που μόλις τότε είχε αρχίσει κάπως να συζητιέται. Έμεινε έκπληκτος. «Αμάν» μου λέει, «έτσι είναι το σύμπαν;».

    Μου έλεγε συχνά πυκνά ότι δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τη δικηγορία γιατί ήθελε να σπουδάσει σκηνοθέτης – σεναριογράφος και να εργαστεί σε αυτό τον τομέα. Και πράγματι, το 1959 πήγε στην Αμερική και σπούδασε αυτό ακριβώς.

    Από τότε χαθήκαμε. Γιατί ο Βασίλης ουσιαστικά δεν γύρισε ποτέ στη Θεσσαλονίκη.

    Εγώ φυσικά παρακολουθούσα τη διαδρομή του στον χώρο της λογοτεχνίας.

    Τον ξαναείδα μόνο μια τελευταία φορά το 1983. Τότε είχε τοποθετηθεί αναπληρωτής διευθυντής στην ΕΡΤ από το ΠΑΣΟΚ και ήρθε για λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη. Τον πέτυχα τυχαία, περνώντας με τον γιο μου από το Ντορέ, όπου έπαιρνε μόνος του τον καφέ του.

    Τον χαιρέτησα, ξαφνιάστηκε, αναπήδησε από τη χαρά του, φιληθήκαμε, μιλήσαμε για αρκετή ώρα και θυμηθήκαμε τα παλιά

    Έκτοτε επικοινώνησα μαζί του άλλη μια μόνο φορά τηλεφωνικά, το 1999, όταν ήταν στο Παρίσι πρέσβης της Ελλάδας στην Unesco, επί Σημίτη.

    Τώρα πια χαθήκαμε οριστικά.

    banner_300_250
    Picture of Σοφία Πετροπούλου
    Η Σοφία Πετροπούλου είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός

    Αφήγηση στον
    Στάθη Γκότση

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES