Πολλές φορές είχα την τύχη στη ζωή μου να γνωρίσω ανθρώπους που υπήρξαν γενναιόδωροι. Μια από αυτές, κάποια χρόνια πίσω, ήταν όταν μου δόθηκε τυχαία η ευκαιρία –χάρη σε ένα πρόγραμμα που έτρεχε το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο– να κάνω την ταινία Sam Roma: Είμαστε Τσιγγάνοι.
Η ταινία αυτή, γυρισμένη με λίγα χρήματα, υπήρξε για μένα ένα μάθημα ζωής. Ξεκίνησα την έρευνά μου με μοναδική επαφή μια παρέα Τσιγγάνων μουσικών που μόλις ξεκινούσαν το συγκρότημά τους, τους Sam Roma.
Με υποδέχτηκαν χωρίς επιφυλακτικότητα, γενναιόδωρα στα σπίτια τους. Όμως ήταν πλήρως ενσωματωμένοι, σχεδόν αφομοιωμένοι, στη γειτονιά της Αγίας Βαρβάρας.
Ένα βράδυ, σε ένα γλέντι στο Ζεφύρι, καθώς μαζεύαμε τον εξοπλισμό του γυρίσματος, με πλησίασε ο «ποιητής». Μου έδωσε σε ένα άδειο πακέτο τσιγάρα το τηλέφωνό του και ένα ποίημα του.
Του λέω: «Θέλω να μιλήσουμε… κάνω μια ταινία». «Μένω στο Άργος» μου απάντησε. «Θα έρθουμε εκεί».
Εκείνη την στιγμή αποφάσισα ότι θα κάνω μια ταινία για τον πληθυσμό που ζει εκτός αστικού κέντρου.