Με την Έλλη Παππά και τον γιο της, όπως και με την αδελφή της Διδώ Σωτηρίου και τον άντρα της Πλάτωνα, είχαμε στενή οικογενειακή σχέση. Όταν ήμουν παιδί και έφηβη έμεναν στον Χολαργό. Μόλις ένα τετράγωνο απόσταση από το σπίτι μου. Σε ένα δίπατο σπίτι με κήπο. Κάτω η Έλλη με τον γιο της και πάνω η Διδώ με τον Πλάτωνα.
Συχνά πηγαίναμε εκεί ή έρχονταν στο δικό μας. Ιδίως η Έλλη ήταν συχνά πυκνά σπίτι μας. Οι συζητήσεις που γίνονταν, κυρίως για την πολιτική και την πνευματική ζωή, ήταν ξεχωριστά ενδιαφέρουσες και για μένα συναρπαστικές. Συχνά έρχονταν στην κουβέντα τους ο Νίκος Μπελογιάννης και οι ιστορίες της φυλακής.
Όπως είναι φυσικό, με τη Διδώ και τον άντρα της μιλούσα στον πληθυντικό και τους σεβόμουν. Ο κ. Πλάτωνας, μαθηματικός, ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Μάλιστα με βοηθούσε στα μαθηματικά όταν επρόκειτο να γράψω διαγώνισμα. Με την Έλλη όμως μιλούσα πάντα στον ενικό. Ήταν η νεανικότητα και η προσήνειά της που με οδηγούσαν σε αυτή την επιλογή. Η σχέση μας ήταν αγαπησιάρικη και οικεία.
Μια μέρα ωστόσο όταν ήμουν πια στη Γ΄ λυκείου, μέλος της ΚΝΕ και ιδιαίτερα μαχητική, επέστρεψα στο σπίτι ύστερα από μια μαραθώνια συνεδρίαση του μαθητικού συμβουλίου για τη γιορτή του Πολυτεχνείου.
Επρόκειτο να γίνει μια μεγάλη γιορτή, διοργανωμένη αποκλειστικά από μαθητές, στον κινηματογράφο Αλόμα του Χολαργού, όπως και έγινε. Στη γιορτή εκφώνησα την κεντρική ομιλία που είχα αναλάβει να γράψω. Βέβαια έπρεπε να αποφασιστούν οι κεντρικές γραμμές.
Τότε υπήρχε μεγάλη διαμάχη ανάμεσα στην ΚΝΕ και στον Ρήγα Φεραίο σχετικά με την κατάληψη του Πολυτεχνείου (το λεγόμενο θέμα της Πανσπουδαστικής Νο 8). Εντέλει πέρασε η δική μας γραμμή.
