Η φετινή ήταν η τέταρτη φορά που έπαιρνα μέρος στον διαγωνισμό του Προγράμματος Ανάπτυξης Ψηφιακών Δεξιοτήτων Generation Next του ιδρύματος Vodafone.
Αρχές Οκτωβρίου δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον ξάδερφό μου, τον Γιώργο.
«Χάρη, παντρεύομαι στις 26 Οκτωβρίου. Θα πάμε ταξίδι του μέλιτος στη Λισαβόνα» μου λέει. Ο Γιώργος έχει προβλήματα όρασης. Το ίδιο και η μέλλουσα σύζυγός του.
Τι θα «δει» εκεί; Πώς θα αντιληφθεί το περιβάλλον; Το τηλεφώνημα συμπίπτει χρονικά με την έναρξη της διαδικασίας του διαγωνισμού Generation Next, στον οποίο παίρνω μέρος τέταρτη φορά. Πιστεύω ότι είναι μία διέξοδος, ένα ερέθισμα που πρέπει να δώσω στους μαθητές/μαθήτριές μου, που διψούν για δημιουργία, για πειραματισμό, για ανακάλυψη. Για μία ακριτική περιοχή, όπως η Λέρος, θεωρώ ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη, επειδή τα ερεθίσματα είναι σαφώς λιγότερα.
Ιδέες αρχίζουν να «σκάνε» στο μυαλό μου: Μήπως η Τεχνητή Νοημοσύνη θα μπορούσε να δώσει λύση; Γιατί να μη δημιουργήσουμε μία ομάδα, ώστε να λάβουμε μέρος στον διαγωνισμό με την υλοποίηση ενός ψηφιακού τουριστικού ξεναγού (ίσως ως εφαρμογή για κινητές συσκευές) που θα περιγράφει ένα αξιοθέατο, ένα τοπίο, ένα έργο τέχνης…
Επιλέγω τους μαθητές/μαθήτριες που θεωρώ ότι μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του διαγωνισμού. Έτσι, ενημερώνω σχετικά με την ιδέα τον Άγγελο, την Ελένη, τον Γιώργο και τον Στέφανο. Τα παιδιά ανταποκρίνονται θετικά από την πρώτη στιγμή!
Μιλάμε ξανά με τον ξάδερφο Γιώργο και του εξηγώ τις σκέψεις μας. Και τότε μου απαντά κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου…
«Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα στην καθημερινότητά μου που με απασχολούν» μου λέει. «Ανοίγω το ψυγείο και δεν ξέρω αν το γάλα έχει λήξει. Πιάνω ένα κουτάκι και δεν ξέρω αν είναι αναψυκτικό ή μπίρα. Παίρνω μια μπλούζα από το συρτάρι και δεν ξέρω τι χρώμα είναι, αν ταιριάζει με το παντελόνι που φοράω».
