Το Γιαννούδι της ταινίας μου βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Γιάννη Ατζακά. Ένα από τα παιδιά που βίωσαν στο πετσί τους τη μοναξιά της άγνοιας και της στρέβλωσης της δικής του πραγματικότητας. Επειδή κι εμένα όταν ήμουνα παιδί ένα μεγάλο ψέμα με έκανε να χάσω την ψυχή μου, όταν διάβασα το βιβλίο Θολός βυθός του Γιάννη Ατζακά ταυτίστηκα και συγκλονίστηκα με την εμπειρία του (και) από τις παιδουπόλεις.
Η ταινία αφορά όλα τα παιδιά του κόσμου που για πολιτικούς λόγους ξεριζώθηκαν από το φυσικό τους περιβάλλον και από την ίδια την ψυχή τους.
Τον καιρό της χούντας πήγαινα σχολείο και ζούσα στην «Ελλάδα Ελλήνων χριστιανών». Αυτό μου έκανε σε κάποιον βαθμό οικεία την εμπειρία του Γιάννη στις παιδουπόλεις. Αλλά το ψέμα που κυρίως με στοίχειωσε για πολλά χρόνια ήταν εντελώς διαφορετικό.
Ήμουνα δέκα χρόνων όταν ο πατέρας μου αρρώστησε από καρκίνο. Η αρρώστια του κράτησε δεκατρείς μήνες. Όλους αυτούς τους μήνες, για να με προστατεύσουν οι δικοί μου, δεν μου είπαν ότι ο πατέρας μου πρόκειται να πεθάνει. Εγώ το φοβόμουνα αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Σκεφτόμουνα πως για να μη μου το λένε και για να μην έχω κρυφακούσει κάτι τέτοιο, δεν είναι δυνατόν να συμβεί.
Όμως ύστερα από δεκατρείς μήνες πόνου και ταλαιπωρίας ο πατέρας μου πέθανε. Τότε για μένα γκρεμίστηκε ο κόσμος. Ένιωσα τύψεις και ενοχές που δεν το είχα καταλάβει, που δεν είχα προλάβει να επικοινωνήσω περισσότερο μαζί του. Ένιωσα ότι έφταιγα για τον θάνατό του.
Η προστασία που μου πρόσφεραν με την απόκρυψη της αλήθειας μού δημιούργησε τεράστιο τραύμα. Μεγαλύτερο απ’ ό,τι αν μου το είχαν πει εξαρχής.
