Στις 29.03.2022 είμαι σε έναν σταθμό μετρό στην Κοπεγχάγη και τρία λεπτά πριν φτάσει ο συρμός χτυπάει το τηλέφωνό μου.
– Γεια σας! Η κυρία Θεοδώρα Τσάμη;
– Ναι, η ίδια. Ποιος είναι;
– Ονομάζομαι Πηνελόπη Σαμαρά και σας καλώ εκ μέρους του Συλλόγου Όραμα Ελπίδας. Ξέρετε, βρεθήκατε συμβατή με μια ασθενή. Θα σας ενδιέφερε να προχωρήσουμε τη διαδικασία;
Κάπου εκεί, άρχισε να με πιάνει ταχυπαλμία. Και ταχυλογία.
– Ναι, με μεγάλη μου χαρά! Απλώς είμαι σε ταξίδι στο εξωτερικό. Πότε πρέπει να επιστρέψω; Έχω κάποιο περιθώριο;
– Πότε επιστρέφετε;
– Σε τέσσερις μέρες.
– Θα σας καλέσω εγώ σε πέντε μέρες. Καλά να περάσετε.
Και κάπου εκεί έπεσε η γραμμή γιατί ήδη είχα μπει στο μετρό. Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα με έπιασαν τα κλάματα. Ήταν ένα πολύ περίεργο συναίσθημα. Δεν ήμουν λυπημένη ούτε χαρούμενη, απλώς έκλαιγα χωρίς να ξέρω γιατί μέχρι και σήμερα.
Είχα γίνει εθελόντρια δότρια μυελού των οστών σε μια αιμοδοσία που είχε γίνει στη δραματική σχολή. Ήταν η πολλοστή φορά που δεν μπορούσα να δώσω αίμα και μια νοσηλεύτρια μου πρότεινε να δώσω σάλιο!
Στις 16 Ιουνίου είχε προγραμματιστεί η διαδικασία συλλογής των κυττάρων για τη μεταμόσχευση μυελού των οστών. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που δύο δότες έδιναν ταυτόχρονα για δύο ασθενείς. Πρώτη φορά ένα δωμάτιο νοσοκομείου μου φαινόταν τόσο χαρούμενο μέρος και σίγουρα πρώτη φορά πήγαινα σε ένα νοσοκομείο με τόση χαρά και ανυπομονησία.
Τα συναισθήματα μετά την όλη διαδικασία ήταν τόσο έντονα, τόσο μεγεθυμένα! Ένιωθα ανεξήγητη χαρά που πρόσφερα κάτι. Και ένα αίσθημα πληρότητας που δεν το είχα νιώσει ποτέ πριν.
