Ηρθα πριν από πολλά χρόνια στην Ελλάδα αρχικά για διακοπές αλλά και για δουλειά. Το 2015 τέλειωσα τις σπουδές μου στον κινηματογράφο στην Αγγλία. Γνώριζα ήδη την Ελλάδα ως τουρίστας, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό που με έκανε να αποφασίσω το ταξίδι είναι ότι αισθανόμουν ερωτευμένος.
Επίσης τότε επειδή ένιωθα νοσταλγία και μεγάλη θλίψη, έκανα το πρώτο μου animation, για το ρεμπέτικο. Αυτή η σχέση είχε αρκετό πόνο και ένας τρόπος να τον εκφράσω ήταν η συγκεκριμένη ταινία. Πήγε μάλιστα πολύ καλά και με βοήθησε να μπω στον χώρο του ελληνικού animation.
Το να ζήσω στην Ελλάδα ήταν κάτι που ήθελα πάντα. Απλώς περίμενα τη σωστή στιγμή. Ξεκίνησα με δύο φίλους μου Πορτογάλους από τη Ρώμη στις 25 Μαΐου 2015 (ήμουν τότε 24 χρόνων). Πήραμε την κατεύθυνση προς τη θάλασσα και κάναμε τα πρώτα 30 χλμ. σε μια ήμερα. Συνεχίσαμε νότια προς τη Νάπολη.
Λίγο μετά το Σαλέρνο αρχίσαμε να κόβουμε προς τα μέσα. Κουβαλούσα μαζί μου μια σκηνή την οποία στήναμε κάθε βράδυ σε παραλίες ή σε χωράφια. Ο κόσμος ήταν απίστευτα ανοιχτός. Μπορεί να μας έβλεπαν στην πλατεία του χωριού και πήγαιναν σπίτι τους να μας φέρουν φαγητό.
Στην Ιταλία η διαδρομή ήταν πανέμορφη. Μικρά χωριά στη μέση του πουθενά, πανέμορφη φύση. Περπατήσαμε περίπου 1.000 χλμ. και φτάσαμε στο Μπάρι ύστερα από 40 μέρες. Τότε δεν είχα καν smartphone. Είχα μόνο έναν έντυπο χάρτη και αυτόν ακολουθούσα. Πήρα το καράβι για την Πάτρα και συνέχισα μόνος στο τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού.
Ήθελα να το βιώσω με πόνο. Μέσα μου το κίνητρο ήταν μεγάλο: ήμουν τόσο ερωτευμένος που μπορούσα να περπατήσω από τη Ρώμη στην Αθήνα.