Καλοκαίρι του 2003. Είμαι μέλος της Aegee (Association des États Généraux des Étudiants de l’Europe), μιας ένωσης για τους Ευρωπαίους φοιτητές. Κάθε καλοκαίρι η Aegee διοργανώνει τα Summer Universities. Στην πραγματικότητα δεν έχουν ουδεμία σχέση με μαθήματα, αλλά αυτό είναι μια άλλη (ευχάριστη) ιστορία.
Είσαι 20 χρόνων και για 15 μέρες κάνεις διακοπές –σχεδόν τσάμπα– σε όποια πόλη της Ευρώπης θέλεις. Από κοινού με άλλους άγνωστους Ευρωπαίους φοιτητές. Είναι πραγματικά τόσο τέλειο όσο ακούγεται.
Επιλέγομαι λοιπόν να ταξιδέψω στη Βενετία. Ως γνήσια φοιτήτρια, με χαμηλό μπάτζετ και αρκετό ελεύθερο χρόνο, διαλέγω τον πλέον οικονομικό και χρονοβόρο τρόπο μεταφοράς. Καράβι από Πάτρα για Βενετία. Στο λιμάνι της Πάτρας συναντώ τους άλλους τρεις Έλληνες Αegee-τες με τους οποίους θα ταξιδέψουμε μαζί στη Βενετία. Ο Βαγγέλης από Κρήτη, ο Ζώης από Αθήνα και ο Ντίνος από Πάτρα. Το ταξίδι ατελείωτο. Κράτησε πάνω από 24 ώρες.
Με τα πολλά φτάνει η πολυπόθητη στιγμή και το καράβι πιάνει το λιμάνι της Γαληνοτάτης. Πρέπει τώρα να συνεχίσουμε με το αστικό λεωφορείο που θα μας πάει απέναντι στο Μέστρε, στη φοιτητική εστία που θα καταλύαμε τις επόμενες 15 ημέρες. Είμαστε ταλαιπωρημένοι αλλά εκστασιασμένοι μπροστά στη σαγηνευτική θέα των καναλιών της Βενετίας και πανέτοιμοι για φοιτητική ντόλτσε βίτα.
Εγώ κουβαλάω μια ελαφρώς μεγαλύτερη από εμένα βαλίτσα και μια μικρότερη τσάντα με όλα τα απαραίτητα. Χρήματα, κινητό (το Nokia το καλό, με το πορτάκι), διαβατήριο, γυαλιά μυωπίας, φακοί επαφής, μακιγιάζ. Ό,τι ήταν σημαντικό για την επιβίωσή μου δηλαδή.
Και ενώ αυτή η τσάντα με συντροφεύει πάντα και την προσέχω σαν κόρη οφθαλμού, είναι κι αυτά τα κενά του μυαλού που σε κάνουν και απορείς. Κατεβαίνοντας παίρνω τη βαλιτσάρα και αφήνω την περί ης ο λόγος τσάντα μες στο λεωφορείο! Το συνειδητοποιώ γρήγορα αλλά αυτό έχει ήδη απομακρυνθεί…
