Πάντοτε μου άρεσαν οι τρομακτικές ιστορίες. Αυτές που λέγαμε μαζεμένοι στην κατασκήνωση ή καθώς καθόμαστε με παρέες στα νησιά. Εξάλλου μεγαλώσαμε με τις Ανατριχίλες.
Είχα πάντοτε τρέλα με τα τρομακτικά κουκλάκια. Νομίζω ότι με γοητεύει το οικείο που γίνεται ανοίκειο. Το κακό που μπορεί να κρύβεται σε κάτι τόσο αθώο.
Με μια φίλη που είχε την ίδια τρέλα είχαμε φτιάξει κάποια στιγμή μια μικρή «επιχείρηση» στην οποία πουλούσαμε τρομακτικές κούκλες στο eBay μαζί με μια μικρή ιστοριούλα. Κάποια στιγμή η φίλη μου έμεινε έγκυος. Αποφάσισε να ξεφορτωθεί τις κούκλες και εγώ μάζεψα όλες τις υπόλοιπες στο σπίτι μου, εντελώς παραμορφωμένες και στραπατσαρισμένες.
Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φτιάξε λεμονάδα σκέφτηκα. Και έτσι αποφάσισα να τις στολίσω στο δωμάτιό μου.
Εκείνη την εποχή αισθανόμουν εγκλωβισμένη και σε κάπως καταθλιπτική φάση γιατί έπρεπε να τελειώσω τις σπουδές μου στη Νομική, ενώ η θεατρική μου ομάδα (C for Circus) είχε μετακομίσει στην Αθήνα και έκανε παραστάσεις. Ο πατέρας μου είχε διαγνωστεί με όγκο στον εγκέφαλο και αυτό με είχε διαλύσει ψυχολογικά. Ήθελα λοιπόν να κάνω το σπίτι μου λίγο πιο αστείο και περίεργο.
Σκέφτηκα να φτιάξω ένα παιχνίδι σαν κυνήγι θησαυρού στο οποίο θα συμμετείχαν οι φίλοι μου. Όλο αυτό εξελίχτηκε σε ένα ολόκληρο escape room. Ενώ υποδεχόμουν τους φίλους μου, φορούσα μια μάσκα κουνελιού και ένα λευκό ματωμένο φουστανάκι. Έκλαιγα και ζητούσα βοήθεια.
Στην πορεία όμως υπήρχε ανατροπή για το αν θα έπρεπε κάποιος να βοηθήσει το κοριτσάκι ή αν όλο αυτό ήταν παγίδα. Το παιχνίδι εξελίχτηκε και εμπλουτίστηκε με χαρτάκια, φακούς και άλλα αντικείμενα. Στο τέλος όλα οδηγούσαν σε ένα ξόρκι.
Οι φίλοι μου γουστάρανε φουλ το παιχνίδι και κάποιοι ενδιαφέρθηκαν να μπουν ως βοηθητικοί ηθοποιοί για να γίνει πιο φαντασμαγορικό το φινάλε. Είχαμε φτιάξει και ένα ηχητικό τοπίο ειδικό για την περίσταση.