Ο πατέρας Άνθιμος Καλπάκης, ηγούμενος της ιστορικής Μονής Αρκαδίου, ίσως ήταν ο τελευταίος από τους παλιούς μοναχούς της Κρήτης. Αυτούς που μέχρι και τη γερμανική κατοχή άλλαζαν στα χέρια τους με μεγάλη ευκολία το θυμιατό και το Ευχολόγιο με την τσάπα και το κλαδευτήρι ή –όταν χρειαζόταν– με το ντουφέκι.
Άνθρωποι με μεγάλη πνευματικότητα, δεν ξεχώριζαν από το ποίμνιό τους στην καθημερινότητα. Ήταν απλοί και ταπεινοί, όμως ήταν σε θέση –αν και έξω από τον «Κόσμο»– να καθοδηγήσουν σωστά και να βοηθήσουν διακριτικά όσους είχαν πραγματική ανάγκη. Που δεν ήταν και λίγοι.
Ο ίδιος ήταν πολύ αγαπητός, πολύ φιλόξενος, με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ. Για πολλές δεκαετίες ζούσε με τον ίδιο τρόπο σε ένα περιβάλλον, όπως η Μονή Αρκαδίου, εντελώς διαφορετικό, με τους χιλιάδες επισκέπτες καθημερινά να κινούνται σαν μελίσσι στους χώρους της.
Η φωτογραφία είναι χαρακτηριστική. Με τα ρούχα της δουλειάς, ο πατέρας Άνθιμος Καλπάκης επιστρέφει από την καθημερινή πρωινή αγροτική του απασχόληση στα κτήματα της μονής, κρατώντας δυο ξύλα για το τζάκι στο ταπεινό κελί του.
Στη συνέχεια, καθώς οι πολυπληθείς επισκέπτες έφταναν στο Αρκάδι, ο ίδιος, με το καθαρό του ράσο, ήταν πανταχού παρών διακριτικά για να λύνει επιτόπου θέματα, να υποδέχεται επισκέπτες, να συζητάει με ανθρώπους όλων των τάξεων.
Είχε τον δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει τους πάντες· από τον πρωθυπουργό και άλλους αξιωματούχους μέχρι τον φτωχό αγρότη που θα ζητούσε βοήθεια ή θα του εμπιστευόταν το πρόβλημά του. Ειδικά με τους υψηλά ιστάμενους μου άρεσε να τον ακούω καμιά φορά να τους αντιμετωπίζει με παρρησία και να τους τα λέει έξω από τα δόντια, με τρόπο που πολλές φορές τους δυσαρεστούσε.
Συνεργαστήκαμε στενά, για πολλά χρόνια, για την αποκατάσταση του μνημείου, το οποίο φρόντιζε σαν να ήταν σπίτι του. Πάντα σε συνεργασία και με τις οδηγίες μας, όσον αφορά τη μνημειακή διάσταση του θέματος.
