Εν Σκιάθῳ 1910 συντάχθηκε προικοσύμφωνο σύμφωνα με το οποίο η οικογένεια Καρατζά έδινε ως προίκα στον Ιωάννη Παπαδοπούλη ένα σπίτι του 1904. Και αυτό για να τελεσθεί ο γάμος με την κόρη τους Ματώ. Πρόκειται για τους πρώτους ιδιοκτήτες του Σκιαθίτικου Σπιτιού, το οποίο ξεκίνησε να λειτουργεί ως μουσείο το 2017. Η πρωτοβουλία ανήκε σ’ εμένα και στη δίδυμη αδελφή μου Φωτεινή.
Εμείς είμαστε η πέμπτη γενιά της οικογένειας που μεγαλώσαμε στο σπίτι. Με όλα τα αντικείμενα και τα έπιπλα, όπως τα βλέπετε σήμερα. Από πολύ μικρή ηλικία είχαμε μάθει από τους γονείς μας την αξία του να συντηρείς αντικείμενα/κειμήλια ως προσπάθεια διατήρησης της μνήμης. Ήταν απαιτητικό αλλά ταυτόχρονα και συναρπαστικό.
Οι διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα πάντα συνοδεύονταν από το κατέβασμα των μπρούτζινων και το γυάλισμά τους. Πολύωρη διαδικασία που την έκανε ευχάριστη η εξιστόρηση, από τον πατέρα μας, ιστοριών της οικογένειας. Σε όλους φαινόταν αδιανόητο πώς μπορούσαμε να ζούμε χωρίς τις ανέσεις των σύγχρονων αντικειμένων και επίπλων.
Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητά μας δεν ήταν άνετη αλλά για εμάς κάθε αντικείμενο είχε ψυχή. Ανέκαθεν ο κόσμος χαρακτήριζε το σπίτι μας μουσείο. Έτσι πριν από επτά χρόνια πήραμε την απόφαση να «ανοίξουμε» το σπίτι μας στο κοινό. Αρχικά οι γονείς μας προβληματίστηκαν. Δεν ήξεραν πώς θα αντιμετωπιστεί μια τέτοια πρωτοβουλία από τη μικρή κοινωνία της Σκιάθου.
Εν τέλει μας στήριξαν και σήμερα είναι πολύ χαρούμενοι γιατί το Σκιαθίτικο Σπίτι έχει αγκαλιαστεί τόσο από τους ντόπιους όσο και από τους επισκέπτες του νησιού μας. Το Σκιαθίτικο Σπίτι λειτουργεί κατά τους καλοκαιρινούς μήνες μιας και πλέον λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν βρισκόμαστε όλο το χρόνο στο νησί.
Εγώ είμαι αρχιτέκτονας και η αδελφή μου νηπιαγωγός. Πρόκειται για παράλληλη δράση με τα κύρια επαγγέλματά μας, η οποία μας συνδέει τόσο προσωπικά όσο και με τις καταβολές μας.
