Ημουν περίπου 14 χρόνων όταν πρώτη φορά είπα στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης. «Είμαι 1000% σίγουρος ότι δεν έχεις κανένα ταλέντο» ήταν η απάντηση του πατέρα μου, ο οποίος ονειρευόταν ότι θα συνεχίσω την οικογενειακή επιχείρηση. «Αν ήθελες να γίνεις σκηνοθέτης, θα ήσουν μονίμως με μια κάμερα στο χέρι από πολύ μικρός».
Την ίδια χρονιά (1994) βγαίνει στις αίθουσες το Pulp fiction κι εγώ νιώθω ότι ανακάλυψα τον αληθινό θεό της σκηνοθεσίας και του σεναρίου, τον Ταραντίνο. Διαβάζω σαν τρελός συνεντεύξεις του. Σε μια συνέντευξη τον ρωτάνε «τι πρέπει να κάνει κάποιος για να γίνει σκηνοθέτης;». «Να είναι με μια κάμερα μονίμως στο χέρι» απαντάει ο Ταραντίνο. Και συνεχίζει: «Δεν θυμάμαι ούτε ένα Σαββατοκύριακο να πέρασε χωρίς να τραβήξω κάτι».
Γαμώτο! Πατέρας και Ταραντίνο συμφωνούν: δεν έχω κάμερα στο χέρι, άρα δεν κάνω για σκηνοθέτης.
Τα χρόνια περνούν. Kάνω πρώτα ερασιτεχνικό θέατρο ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια δουλεύω ως διευθυντής παραγωγής στην τηλεόραση, σε αρκετές ταινίες μικρού μήκους και σε μία μεγάλου μήκους. Τελειώνω δραματική σχολή και πηγαίνω στη Νέα Υόρκη για σεμινάρια film making. Εκεί ολοκληρώνουμε με την ομάδα μου 12 ταινίες μικρού μήκους. Οι τρεις σε σενάριο και σκηνοθεσία δικά μου.
Το βιογραφικό μου εντυπωσιάζει γνωστό παραγωγό ταινιών στην Ελλάδα ο οποίος δέχεται να με συναντήσει για ενδεχόμενη συνεργασία. Όμως εγώ νιώθω ακόμη ότι δεν κάνω για σκηνοθέτης και δεν επιδιώκω δεύτερη συνάντηση.
Το 2015, με τη δουλειά μου ως αρχηγός τουριστικών γκρουπ, ζω για περίπου έναν χρόνο στην Αγγλία και παρακολουθώ σεμινάρια υποκριτικής στο Royal Central School of Speech and Drama του Λονδίνου. Προς το τέλος του σεμιναρίου ο καθηγητής Τζέικ Χέρντερς (Jake Herders) ανακοινώνει στο τμήμα ότι θα σκηνοθετήσω μαζί με τον ίδιο την τελική παράσταση.
Ακόμη και τότε σκέφτηκα μάλλον κάνει κάποιο λάθος ο καθηγητής. Εγώ εξάλλου δεν κάνω για σκηνοθέτης.