Είμαστε συνηθισμένες να ακούμε από τις φίλες μας, τις αδελφές μας, «θέλω να αδυνατίσω», «πρέπει να αδυνατίσω». Αυτό είναι το σύνηθες: να θέλεις να χάσεις βάρος. Όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. «Πρέπει να πάρεις βάρος, Μαργαρίτα», «υπάρχει πρόβλημα, Μαργαρίτα και θα πρέπει να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια». Γι’ αυτή την περιπέτειά μου με διατροφική διαταραχή θα ήθελα να μιλήσω. Κράτησε από την άνοιξη του 2017 έως το καλοκαίρι του 2022.
Άνοιξη 2017 και είμαστε στην πέμπτη χρονιά που ο μπαμπάς μου παλεύει με τον καρκίνο. Οι παρενέργειες από τις χημειοθεραπείες εξασθένησαν τον οργανισμό του και παραλίγο να πάθει νεφρική ανεπάρκεια. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο μπαμπάς δεν θα άντεχε στην αιμοκάθαρση λόγω της βεβαρημένης υγείας του.
Η αγωνία χτυπούσε κόκκινο· πού όρεξη για φαγητό. Ήμουν πολύ τσιτωμένη, τόσο που δεν ένιωθα το αίσθημα της πείνας. Όλο και λιγόστευε η ποσότητα τροφής. Μείον ένα κιλό, μείον δύο και ούτω καθεξής.
Το καλοκαίρι του 2018 μόνο με καλοκαίρι δεν έμοιαζε, αφού τον Ιούλιο ο μπαμπάς έχασε τη γενναία μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Πλέον ζύγιζα 39 κιλά. Μου πήρε μήνες να συνειδητοποιήσω σε ποιο σημείο είχα φτάσει. Έπρεπε να διαχειριστώ την απώλεια του πατέρα μου που με αγαπούσε χωρίς όρους, που ήταν πάντα εκεί να με βοηθήσει να σηκωθώ όταν πέσω.
Φίλοι οικογενειακοί μου χτύπησαν το κουδουνάκι του κινδύνου και έτσι έγινε η αρχή: ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο. Προσωπικά ήθελα να διαχειριστώ το πένθος. Από τη δική του πλευρά ο ψυχολόγος έβλεπε μια κοπέλα 22 χρόνων πολύ αδύνατη. Ανησυχούσε αν τρώω, εγώ τον καθησύχαζα.
Γιατί; Επειδή δεν είχα συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος; Ή γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα; Ή γιατί νόμιζα ότι θα το λύσω μόνη μου αυτό το πρόβλημα;
