Κάθε τέτοια μέρα θυμάμαι την 28η Οκτωβρίου 1979. Τότε ήμουν μαθητής της Γ΄ λυκείου στην Πρέβεζα. Ανήκα στην οργάνωση βάσης μαθητών της ΚΝΕ Πρέβεζας. Ως μαθητές, διά των μαθητικών συμβουλίων, επιδιώξαμε κι αναλάβαμε τη σχολική εκδήλωση για την 28η Οκτωβρίου.
Είχαμε αποφασίσει ότι η εκδήλωση θα αποτελούνταν από έναν λόγο και ένα θεατρικό. Αποφασίσαμε το θεατρικό να είναι από το μεγάλο έργο Καταχνιά (στίχοι Κώστα Βίρβου, επιμέλεια κειμένων Νικηφόρος Βρεττάκος, μουσική Χρήστος Λεοντής, αφηγητής ο Δημήτρης Μυράτ).
Για την τελική εκφώνηση του λόγου δώσαμε μάχη. Στην αρχή οι καθηγητές μας είπαν ότι δεν χρειάζεται λόγος από μας, αφού θα ακούγονταν οι δικοί τους. Στη συνέχεια μας είπαν ότι θα κουραζόταν το κοινό. Επιστρέψαμε με μια εναλλακτική πρόταση. Τους είπαμε ότι δεν θα εκφωνήσουμε λόγο, αλλά λογύδριο, έναν σύντομο λόγο. Συμφώνησαν.
Για το θεατρικό, βασισμένο στην Καταχνιά, τον ρόλο των αφηγητών ανέλαβαν ο γράφων και η συμμαθήτριά μου Κλαίρη Ρώσσου. Μας βοήθησε, αποκλειστικά σκηνοθετικά, ο Άλκης Λορέντζος, μεγαλύτερός μας φίλος, «εξωσχολικός».
Πραγματοποιούσαμε συνεχείς πρόβες στο σπίτι του. Η μαμά του η «κυρία Σοφία», μέλος της Εθνικής Αλληλεγγύης του ΕΑΜ, αμίλητη μας κερνούσε. Επιλέξαμε το έργο γιατί εξυμνούσε το έπος του ’40 αλλά και την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων, τις ταλαιπωρίες τους κατά την Κατοχή και την Απελευθέρωση.
Για τον λόγο ή το λογύδριο, όπως το ονομάσαμε για να περάσει τη λογοκρισία του λυκειάρχη, μας βοήθησε η Αφροδίτη (δεν θυμάμαι το επίθετό της) η οποία ήταν φιλόλογος. Σε κάποιο σημείο είχαμε αντιγράψει λέξη προς λέξη αποσπάσματα από το ανοιχτό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη. Προχωρήσαμε σε λαθροχειρία και αλλάξαμε τον χρόνο στα ρήματα (από ενεστώτα σε αόριστο) και κάτι άλλα συντακτικά, χωρίς να αναφέρουμε τον συντάκτη.
