Ηρθε η ώρα να σας πω δυο λόγια για το Κήτος, το θεατρικό έργο που είναι βασισμένο σε κείμενα του πρόωρα χαμένου Βαγγέλη Ρωμνιού, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία από τον Βαγγέλη Βογιατζή. Για το Κήτος μου ζητήθηκε να σχεδιάσω την αφίσα. Αυτή την περίοδο μπορείτε να δείτε την παράσταση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
Τα δύο κείμενα που μελέτησα, πρωτογραμμένα από τον Ρωμνιό και δουλευμένα κατόπιν από τον Βογιατζή, ήταν οι Γαστρονομικές κτηνωδίες και η εξέλιξή τους, μια πρώιμη εκδοχή του Κήτους.
Όπως το κείμενο της παράστασης, έτσι και η αφίσα δουλεύτηκε ξανά και ξανά μέχρι να βρούμε τι θα λειτουργούσε καλύτερα. Προέκυψαν πολλά προσχέδια με πάσης φύσεως ζυγαριές, βιβλικές αναφορές, μεζούρες-θηλιές, ανθρωπόμορφα δράμια, σαρκοβόρες ματριόσκες.
Ο Βαγγέλης από νωρίς επέμενε σε μια θεατρική σκηνή-ζυγαριά με το κοινό της και την πήρε. Αλλά εκείνος ο όγκος με το τεράστιο στόμα στην κοιλιά που κρατούσε ένα post-it με ένα smiley, όγκος που φέρνει κάπως σε ψάρι της αβύσσου, μου άρεσε πολύ για να μείνει στα προσχέδια. Δυο οι αφίσες λοιπόν (τρεις με εκείνη του Θεάτρου Τέχνης)! Είπαμε, είμαστε λαρτζ!
Είδα το Κήτος στην πρεμιέρα του το περασμένο Σαββατοκύριακο. Και, όχι, δεν χρειάζεται να είστε υπέρβαρ@ για να το παρακολουθήσετε και να απολαύσετε τον Βογιατζή ως ιδανικό ερμηνευτή. Προσωπικά η παράσταση μου ξύπνησε αναμνήσεις. Ακόμη χειρότερα μου θύμισε λεπτομέρειες από καιρό καταχωνιασμένες.
Επιπλέον μου υπενθύμισε εκείνα τα δέκα κιλά που επέστρεψαν φέτος και αντάμωσαν με αυτά που ήδη ήθελα να χάσω από πριν. Για την ώρα χάνω συνέχεια το ίδιο συγκεκριμένο κιλό, επτά οκτώ φορές στο ριπίτ. Νισάφι πια. Εσείς αλήθεια πώς τα πάτε με τον αυτοσαρκασμό;
Για τους υπέρβαρους το χιούμορ με τον εαυτό μας είναι η άμυνά μας. Μπας και προλάβουμε τους άλλους, τους «καλοπροαίρετους». Ο ήρωάς μας πάντως δεν μένει μόνο στον αυτοσαρκασμό.