Τα Χριστούγεννα του 2010, όταν το βασικό μου μεταφορικό μέσο στην Αθήνα ήταν το ποδήλατο, κατεβαίνω για πρόβα στα Πετράλωνα. Κατά την επιστροφή, στο Ζάππειο, συμβαίνει το εξής. Ο δρόμος έχει δυο ρεύματα. Δίπλα έχει κάτι τεράστια φαρδιά πεζοδρόμια που μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς άνετα με ποδήλατο. Αλλά δεν τα βλέπω, γιατί το μυαλό μου έχει πάει διακοπές, Χριστουγέννων συγκεκριμένα.
Οπότε μπαίνω στον κανονικό δρόμο, ο οποίος ωστόσο έχει και τις ράγες του τραμ. Ποδηλατώ λοιπόν στον διάδρομο ανάμεσα στο πεζοδρόμιο και στη ράγα του τραμ, μέχρι του σημείου που η αποβάθρα του τραμ προεκβάλλει στο οδόστρωμα. Και το μυαλό μου πάει διακοπές. Kαι αντί να σταματήσω το ποδήλατο, να κατέβω και να αναλογιστώ τι έχει πάει λάθος με τη ζωή μου, αποφασίζω να περάσω τη ρόδα του ποδηλάτου πάνω από τη ράγα του τραμ, εν κινήσει.
Αποτέλεσμα; Το προφανές. Σφηνώνει η ρόδα μες στη ράγα του τραμ και φεύγω πάνω από το ποδήλατο, με την κιθάρα μου φορτωμένη στην πλάτη, σε μια σύντομη αλλά ένδοξη πτήση. Όντας ο πρώτος άνθρωπος που πετάει με iq μικρότερο από το νούμερο παπουτσιού του!
Πέφτω με το μάγουλο στην άσφαλτο φροντίζοντας να προστατέψω ό,τι πολυτιμότερο έχω πάνω μου. Όχι το κεφάλι μου. Αυτό περιέχει το μυαλό μου και το μυαλό μου έχει πάει διακοπές. Την κιθάρα.
Η αμέσως επόμενη σκέψη μου ήταν ότι είμαι σε δρόμο. Οπότε μπορεί να βρίσκεται κάποιο αμάξι πίσω μου και να με πατήσει. Και ήταν η πρώτη λογική σκέψη που έκανα εκείνο το βράδυ.
Η σκέψη αυτή εκτίναξε την αδρεναλίνη σε τέτοια επίπεδα που με κατέστησε ικανό να σηκωθώ αμέσως μετά την πτώση, σχεδόν σε μια ενιαία κίνηση που φαινόταν δουλεμένη στις πρόβες.
