Τρέφω τεράστια συμπάθεια για τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα. Μου προκαλεί ιδιαίτερη συγκίνηση καθώς είχα μεγάλη αγάπη για τη γιαγιά μου, η οποία δεν είναι πια στη ζωή. Θέλω να σας διηγηθώ πολλές μικρές αστείες ιστορίες από τη συνεργασία μου με τους συμμετέχοντες του ΚΑΠΗ στα εκπαιδευτικά προγράμματα στο πλαίσιο του φεστιβάλ Animasyros. Πρόκειται για μια ομάδα ανεξάντλητη, δημιουργική και γεμάτη χαρά και όρεξη για ζωή.
Έχοντας δουλέψει χρόνια σε σχολεία με εφήβους έχω να σας πω πως οι συμμετέχοντες του ΚΑΠΗ είναι οι πιο τρελοί έφηβοι που γνώρισα ποτέ μου! Παρουσιάζουν ομοιότητες σχολικής τάξης με τα γέλια τους, τα αστεία τους, ακόμη και με τα πηγαδάκια τους.
Την πρώτη χρονιά, μη γνωρίζοντας τις εντυπωσιακές εικαστικές τους δυνατότητες, σκέφτηκα ότι πρέπει να τους κάνω κάτι εύκολο, όπως η πλαστελίνη που θυμίζει τη ζύμη από τα κουλουράκια της γιαγιάς. Ονόμασα το εργαστήριό μου «Ανιμάρω κουλουράκια με τα δυο χεράκια».
Η ανταπόκριση ήταν μαγική. Θυμάμαι ακόμη τον ενθουσιασμό τους και την όρεξη για δουλειά. Από τότε η ζωντάνια τους αποτέλεσε για μένα παράδειγμα για να θυμάμαι να συνεχίζω κάθε φορά που δυσκολεύομαι.
Την τελευταία μέρα του εργαστηρίου έφεραν ο καθένας από ένα σπιτικό φαγητό και ποτό και στήσανε κανονικό γλέντι. Ξεχαστήκαμε τόσο πολύ που παραλίγο να μην προλάβουμε να ολοκληρώσουμε την ταινία μας!
Από εκεί και πέρα γίναμε αχώριστοι και κάθε χρόνο δουλεύουμε παρέα. Όταν κατάλαβα το ταλέντο τους, άρχισα να τους φέρνω όλο και πιο δύσκολα θέματα και κάθε φορά αναρωτιόμουν πώς θα τα φέρουν σε πέρας. Κάθε χρόνο λοιπόν ξεπερνούν τις προσδοκίες μου και παρουσιάζουν μικρά αριστουργήματα.