Είδα για πρώτη φορά τον Στέλιο Φαϊτάκη να ζωγραφίζει σε ένα φεστιβάλ γκραφίτι που κάνανε στις εργατικές πολυκατοικίες της Πειραιώς, κάπου το 2002(;). Πήγα με τον ενθουσιασμό του πιτσιρικά γκραφιτά ενώ οι συμμετέχοντες, Impe, Woozy, Jasone, Bizare (=Φαϊτάκης), κλπ., ήταν τα μεγάλα ονόματα της ελληνικής γκραφίτι σκηνής.
Είχα και μια φτηνή φωτογραφική με φιλμ και εκστασιασμένος από το υπερθέαμα έβγαζα ότι έβλεπα. Κάπου έχω ένα άλμπουμ με όλες αυτές τις φωτογραφίες, μεταξύ των οποίων εμφανίζεται και ο Στέλιος, ο οποίος κοιτάζει από τον τρίτο όροφο στης σκαλωσιάς προς τα κάτω κάποιον που του μιλούσε —στο φιλμ αποτυπώθηκε με μια κάπως αστεία γκριμάτσα.
Χρόνια αργότερα, το 2015, η γκαλερί που τον εκπροσωπούσε τότε, και με την οποία ήμουν σε επικοινωνία, με ενημέρωσε πως η δουλειά μου άρεσε πολύ στον Στέλιο και ήθελε να με γνωρίσει. Έτσι γνωριστήκαμε. Μου άρεσε πολύ η αύρα του και εκτίμησα ιδιαίτερα τη μετριοφροσύνη του, παρά τα καλλιτεχνικά του επιτεύγματα και επιτυχίες. Μπορώ να πω πως γίναμε φίλοι. Είχαμε τακτική επαφή και τον επισκεπτόμουν στο σπίτι/εργαστήρι του, καθώς είχα πάντα αγωνία να δω τα νέα του έργα.
Στην τέχνη του με εντυπωσίαζαν πολλά πράγματα, και κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν ανακάλυπτα και νέα.
Ένα ήταν το γεγονός ότι ενώ η δουλειά του ήταν ξεκάθαρα σύγχρονη, η ζωγραφική διαδικασία που ακολουθούσε ήταν εντελώς παραδοσιακή/Βυζαντινή: σχέδιο, ωχρό υπόστρωμα, γραψίματα, προπλασμοί, κλπ.
Άλλο ήταν τα άπειρα μικροσκοπικά σχεδιάκια με τα οποία δοκίμαζε και ανακάλυπτε νέες συνθέσεις που, όπως μου εξήγησε, βασίζονταν στη γεωμετρία και κάποιους μαθηματικούς τύπους. Θυμάμαι πως τότε σκέφτηκα: Ουάου. Αυτός ο τύπος δεν είναι απλά πολύ καλός. Είναι σε άλλο επίπεδο.